P.I.C.A.S.S.O ; C.I.T.Y.T.R.I.P.
Filip Vanluchene
Filip Vanluchene (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Van Halewyck, 2002 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 8918 |
31/12/2003
Filip Vanluchene (geb. 1950) studeerde aan het Gentse Conservatorium af als acteur maar al snel besloot hij om zijn carrière naast de planken verder te zetten. Hij begon o.m. teksten van de Italiaanse Nobelprijswinnaar Dario Fo te vertalen, die hij beschouwt als de meester van wie hij de knepen van het schrijversvak leerde. Nu is hij de huisauteur van het toneelgezelschap De Tijd.
In zijn oudere stukken volgde Vanluchene nog de traditionele dialectiek van de dialoog. Zo zijn de personages in Montagnes Russes (1995) en Prinsenhof (1998) nog afwisselend aan het woord, hoewel je ook hier al de scheiding tussen het gesproken woord en de gedachte niet meer scherp kan trekken. In De Naamlozen (1999) en Risquons-tout (2000), de hier gebundelde theaterteksten, ontspoort dit systeem volledig. De titel De Naamlozen geeft heel goed weer waar het bij Vanluchene om te doen is: als een soort god zoomt hij in op het gewriemel van de mensen op aarde, de naamlozen, maar in zijn schriftuur geeft hij een naam.
De Naamlozen draait rond een reis naar Duitsland, georganiseerd door de plaatselijke KWB. Vanluchene neemt ons mee naar een straat in het Westvlaamse en haar bewoners die zich op deze reis voorbereiden. Als een onweerszwangere wolk keert één zinnetje met de regelmatigheid van een klok terug: "In de verte komt een brommer aangereden". Deze brommer zal in de zinderende finale een niet onbelangrijke rol spelen en zal ervoor zorgen dat de onderhuidse spanningen als een overrijpe tomaat uiteenspatten. Het toont perfect aan wat Vanluchene doet: hij splitst de traditionele tijd (toen-nu) op in kleine tijdsfragmenten, die hij schijnbaar willekeurig weer aaneenplakt. Het resultaat is een kolkende rivier van woorden, verteld door een fictieve buiteninstantie, misschien wel een abstract collectief bewustzijn. Toen en nu vallen samen (of net niet), gebeurtenissen worden verteld maar plotsklaps afgebroken om op een later tijdstip weer terug te keren vanuit een andere invalshoek. Het vraagt de nodige inspanningen van de lezer (minstens twee keer lezen is een must), maar het loont zeker en vast de moeite. Ook in Risquons-tout gebruikt Vanluchene dezelfde meanderende taal. De blik wordt gericht op het West-Vlaamse entrepreneurschap en hij toont wat dit optimistische vooruitgangsdenken kan aanrichten. Met Risquons-tout won Vanluchene trouwens de vierjaarlijkse prijs voor Letterkunde van de Vlaamse provincies 2001. Een verdiende beslissing. [Tom Vangenechten]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.