Mijn Congo : een familiegeschiedenis
Bart Demyttenaere
Bart Demyttenaere (Auteur)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Manteau, 2002 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : RECHT : 395.83 DEMY |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Manteau, 2002 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 395.85 DEMY |
31/12/2002
<4>Het is inderdaad zo dat voor de invoering van de huidige strafmaatregelen, misdadigers vaak in het openbaar aan lijfstraffen werden onderworpen of terechtgesteld. Met fysieke martelingen en de doodstraf wilde men het aangedane leed vergelden, en meteen ook een afschrikwekkend voorbeeld stellen dat de toeschouwer, als vertegenwoordiger van het volk, er diende van te weerhouden gelijkaardige criminele daden te begaan. De invoering van de gevangenisstraf kan dan ook worden beschouwd als een 'humanisering' van de straf. Met vrijheidsberoving als strafmaatregel wordt de uitvoering niet alleen aan het oog van de openbaarheid onttrokken, maar met het verwijderen van de dader uit de maatschappij, beschermt men de mensheid tegen verdere criminele acties van de dader in kwestie. Het beeld dat de lezer zich kan vormen van de Belgische strafinrichtingen aan de hand van deze uitgebreide, gediversifieerde en tevens gedetailleerde studie, leidt tot de conclusie dat hoewel de voorbije eeuw werd gekenmerkt door revolutionaire veranderingen in de houding van de maatschappij tegenover de zin en het doel van de strafmaatregel, in de meeste gevallen de fysieke en materiële uitrusting van een strafinrichting grotendeels onveranderd is gebleven, met als gevolg dat in veel gevallen de goede wil wel aanwezig is, maar de middelen ontbreken. De meeste Belgische gevangenissen dateren immers van het midden van de 19e eeuw en waren in de eerste plaats uitgerust voor het 'afzonderen' van de gestrafte. De bedoeling de gevangene tot 'morele inkeer' te brengen door eenzame opsluiting was wel degelijk aanwezig, maar de praktische resultaten leiden veelal tot invrijheidgestelden die na hun straf totaal onaangepast en zonder enig financieel of sociaal vangnet in de samenleving terugkeerden en vervielen in recidief gedrag.
De idee van het 'helpend straffen', waarbij daders tijdens hun verblijf in de gevangenis zoveel mogelijk worden voorbereid op hun terugkeer naar de maatschappij, is tegenwoordig aan de orde, en deze reïntegratiegedachte heeft geleid tot het ter beschikkingstellen van moderne communicatiemiddelen en de invoering van een 'open' systeem.
Dit alles neemt echter niet weg dat eens te meer uit dit werk blijkt dat zowel de strafmaatregel als 'principe' en het gevangenisbeleid in het bijzonder, in het verleden reeds menig maal op de korrel werden genomen en dat het er voorlopig niet naar uitziet dat daar recentelijk verandering in zal komen.
Niet iedereen die een misdaad begaat, eindigt in de gevangenis en onderzoek hieromtrent in zowel binnen- als buitenland, wijst uit dat hier sprake is van klassenjustitie, hoewel de criminologen de voorkeur geven aan de term 'selectiviteit'. Het selectieproces waarbij iemand die een misdaad pleegt al dan niet kans maakt om in de gevangenis te belanden, komt vaak via heel wat subtiliteiten tot stand. Het leidt immers geen twijfel dat een handige fraudeur, achter een façade van deugdzame burgerlijkheid en middels de financiële middelen die hem in staat stellen beroep te doen op een invloedrijke raadgever, minder kans maakt om in de gevangenis terecht te komen dan een gemarginaliseerde dader van traditionele vermogensdelicten.
Afgezien van het aan de kaak stellen van deze actuele problematiek biedt Levenslang een indringende kijk achter de muren, en verschaft het de lezer een onbevooroordeeld beeld van het leven in een gevangenis. De auteur stelt in zijn 'ten geleide' dat hij gedurende 17 maanden een weg gezocht heeft in voor hem tot voor kort totaal onbekende Belgische gevangenislabyrint. In het eerste gedeelte van zijn studie laat hij vijf ex-gevangenen uitgebreid aan het woord, die door de aard van hun vergrijp meerdere jaren in de cel hebben doorgebracht. Deze getuigenissen zijn vooral bedoeld als verkennende persoonlijke indrukken. Daarna kan de lezer kennismaken met het penitentiaire werkveld en laat hij een aantal 'veldwerkers' aan het woord: een gevangenisdirecteur, een justitieel welzijnswerker en een justitieassistent. De auteur neemt daarbij geen eigen standpunt in, maar zoekt naar de nuance en de menselijke waardigheid.
De term 'levenslang' in de titel van dit werk verwijst niet naar de zwaarst mogelijke gerechtelijke strafmaat die in dit land kan worden uitgesproken, maar slaat op de mogelijke emotionele, psychologische en materiële gevolgen van een lange gevangenisstraf waarmee de betrokkenen de rest van hun leven worden geconfronteerd. De auteur stipuleert daarenboven dat hij geen afbreuk wil doen aan het onnoemelijke leed van de slachtoffers van criminele daden, maar dat hij zich in deze studie, gezien de afbakening van zijn opzet, eenzijdig heeft gefocust op het leed van de daders, die in vele gevallen ook als slachtoffers kunnen worden beschouwd. De openheid en vlotheid waarmee de diverse thema's worden behandeld worden aangevuld met cijfermateriaal (zoals in het deel 'gedetineerden becijferd') demografische gegevens (kaarten) en tabellen die een overzicht bieden van de organisatie van het Belgische gevangeniswezen.
Beschouwingen van een procureur en een strafpleiter, aangevuld met een kritisch interview met de ministers Marc Verwilghen en Mieke Vogels, vormen een voorlopig eindpunt in deze open en relevante confrontatie. [Staf Schoeters]
J.M. Heij
Met de titel geeft de auteur aan dat een gevangenisstraf een leven lang bepalend kan zijn. In dit boek wordt de lezer een blik gegund achter de tralies van het Belgische gevangeniswezen en het daarbij behorende justistiële systeem. Via persoonlijke verhalen van een aantal langgestraften en de meningen van personeelsleden uit diverse inrichtingen komt het beeld van een sterk verouderd en een aan de rand van de samenleving staand strafsysteem naar voren. De duidelijke beschrijving van de strafsystemen, de functies van de diverse burelen binnen het justitieapparaat en het weergeven van de mening van de vrije burger maken dit boek uitermate compleet. De noodzakelijke statistieken zijn gewoon boeiend vanwege de bijgeplaatste tekst. Duidelijk wordt dat het systeem van gevangenhouding en maatschappelijke opvang van (ex)gedetineerden in België sterk achter loopt bij bijvoorbeeld Nederland en de Scandinavische landen. Onder meer vanwege alle commotie rond de behandeling van de zaak Dutroux en de vele bewaarderstakingen in de afgelopen jaren poogt de Belgische minister van justitie nu alsnog een inhaalslag te realiseren. De auteur is erin geslaagd om een duidelijk en compleet boek te schrijven over een onderwerp dat in België te lang is verzwegen. Ook geschikt voor Nederlandse lezers!
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.