De brandstapel van Berlijn
Helga Schneider
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Wereldbibliotheek, cop. 2001 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : SCHN |
31/12/2002
Helga Schneider is de dochter van een Oostenrijkse vrouw die in de Tweede Wereldoorlog radicaal de zijde van de SS heeft gekozen: zij was bewaakster in het vernietigingskamp van Birkenau. Daartoe heeft zij een bikkelharde opleiding gehad en alle menselijkheid achter zich moeten laten. Om haar politieke ambities te vervullen heeft zij haar kinderen, Helga en Peter, in de steek gelaten. Zij werden opgevoed door familieleden, later door de tweede vrouw van Helga's vader. Na de oorlog week Helga uit naar Bologna, waar zij een gezin stichtte. Het boek is trouwens oorspronkelijk in het Italiaans geschreven.
In 1971 keerde Helga een eerste keer naar haar moeder terug. Zij werd er koeltjes ontvangen en tot haar verbazing bleek dat haar moeder nog niets van haar vroegere 'idealen' had afgezworen. Zij vroeg Helga zelfs haar oud SS-uniform eens aan te trekken. Dan volgde weer een scheiding van bijna dertig jaar. Nu staat haar moeder op het einde van haar leven en Helga wordt uitgenodigd haar nog een laatste keer te bezoeken in een rusthuis te Wenen. Weer dezelfde nazi-retoriek en de overtuiging van het Grote Gelijk! Helga probeert haar moeder tot gevoelens van spijt te bewegen, iets waarin zij ook nu niet slaagt. Toch kraakt er iets bij haar moeder: zij smeekt haar kind haar toch eenmaal Mutti te noemen.
Helga zweeft voortdurend tussen gevoelens van liefde en haat. Moet zij dat oude wezen beminnen, dat biologisch haar moeder is, maar in feite een moordmachine? Rancune slaat om in medelijden. Dit wezen haten kan zij niet. Pas op het einde van het boek verstaan we de woorden van Rudolf Höss, waarmee de roman begint: "Haatgevoelens zijn mij altijd vreemd geweest."
Laat mij gaan, moeder is een roman waarin niets gebeurt, maar alles reeds gebeurd is. Een warm, menselijk document. [Bernard Huyvaert]
E. Raeven-Dee
De schrijfster is Oostenrijkse, maar woont al vele jaren in Italië en schrijft ook in het Italiaans. Dit boek is een autobiografisch getint verslag van een bezoek dat een dochter, 27 jaar na hun laatste ontmoeting, aan haar moeder in een Seniorenheim in Wenen brengt. De moeder heeft in 1942 haar nog jonge kinderen verlaten om zich helemaal aan de idealen van de Führer te kunnen wijden inzake de vernietiging van de joden. Zij wordt 'medewerkster' in een vernietigingskamp voor joodse vrouwen. In een moeilijk gesprek dat de schrijfster, met hulp van een goede vriendin, met haar moeder heeft, komen alle verschrikkingen van het 'werk' van de moeder naar boven. Het is een soms gruwelijk relaas. De oude moeder (90 jaar), die al enigszins dement is, heeft geen spijt en praat kil en cynisch over haar werk: 'het was toch nodig' en het gaf haar veel voldoening. Onder meer door dit cynisme van de oude vrouw en de emoties van haar dochter een aangrijpend, deskundig geschreven verhaal. Kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.