Feminisme : terug van nooit weggeweest
Anja Meulenbelt
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Van Gennep, 2001 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : ISRAEL 945.6 |
31/12/2002
Toen in 1993 de Oslo-akkoorden werden ondertekend, dachten velen dat Israëli's en Palestijnen een hoopvolle toekomst tegemoet konden gaan, waarin vrede, voorspoed en samenwerking gaandeweg de boventoon zouden voeren. Er bleek echter veel onvrede te bestaan aan Palestijnse kant: de akkoorden werden slechts mondjesmaat uitgevoerd, en de levensomstandigheden van de Palestijnen waren geenszins verbeterd. Toen op 28 september 2000 Ariel Sharon, begeleid door duizend bewapende manschappen, een bezoekje bracht aan de Haram-al-Sharif, voor moslims een heilige plek waar de Rotskoepel en de al-Aksa moskee staan, ontstond groot protest. Er vielen doden, en het werd het begin van de tweede intifada. Sindsdien is zowel in Israël als in de West-oever en Gaza een spiraal van geweld losgebarsten, waarin zowel op het terrein als in de media beide partijen beweren het gelijk aan hun kant te hebben. Ze roepen om steun in het buitenland: de Arabische wereld, de Verenigde Staten, Europa.
Over de zwakke punten van de Oslo-akkoorden schreef Anja Meulenbelt reeds in 2000 een boek, waarbij de titel aanduidt hoe de Palestijnen zich bejegend voelen: Het beroofde land. In De tweede intifada, aanvankelijk bedoeld als aanvulling bij een latere druk van het eerste, gaat ze uitgebreid in op de zgn. mislukking van de door Clinton ondersteunde Camp David-onderhandelingen tussen premier Barak en Jasser Arafat. De Israëlische en Amerikaanse media hebben de inhoud van die afspraken sterk vertekend bekendgemaakt. Arafat weigerde op basis van slechte regelingen betreffende de terugkeer van de vluchtelingen enerzijds, het statuut van Jeruzalem anderzijds. Vervolgens werd hij als boeman afgeschilderd, zeer ten onrechte, aldus Meulenbelt. Voor haar is een gesprek over Israël en Palestina aartsmoeilijk, omdat er drie paradigma's door elkaar gehaald worden. Een eerste betreft het respect voor het joodse volk, dat na de shoah een land kreeg waarin het opnieuw in zijn bestaan bedreigd werd, ditmaal door de Arabische wereld. Een tweede paradigma legt de nadruk op het zinloze geweld, en vraagt om goede afspraken tussen de beide strijdende partijen. Dit leidde tot de Oslo-akkoorden, maar de sterkste partij (Israël) haalt de bovenhand op de zwakste (Palestina). Het derde paradigma vertrekt van de redenering dat Israël Palestijns gebied bezet, het leven van de gewone Palestijn op eigen grond dagelijks bedreigt, en een al of niet verkapte vorm van oorlog voert. Elk paradigma heeft een eigen uitgangspunt als stelling, maar leidt vaak tot emotionele argumenten. De wereldopinie is geschokt door de escalatie van het geweld, maar een oplossing ligt niet voor het grijpen zolang de paradigma's door elkaar worden gebruikt. Als zelfs de Israëlische vredesbewegingen het laten afweten, stelt de auteur luidop de vraag of er een winnaar zal zijn van deze oorlog.
Meulenbelt biedt hier een ooggetuigenverslag, dat ze aanvult met feitenmateriaal en interviews met Palestijnen en Israëli's. Wie wil weten waarom de Palestijnen in verzet zijn gekomen, ontdekt in dit boek heel wat argumenten. [Frans L. Van den Brande]
Prof.dr. A. Wessels
De voortdurende strijd tussen Israël en de Palestijnen wordt vaak als één van de factoren genoemd die momenteel zorgen voor veel anti-Amerikaanse en anti-westerse gevoelens in grote delen van de Arabische en islamitische wereld. Dit boek handelt over de tweede Palestijnse opstand (de 'Jeruzalem intifada'). Het bezoek van Sharon aan de tempelberg in september 2000 werd de lont in het kruitvat. Wat betekent het onder voortdurende bezetting te leven? Waarom houden Palestijnse moeders hun kinderen niet thuis? (Er zijn geen kamers waar je kinderen kunt opsluiten, laat staan kinderkamers. Ze leren de geluiden van kogels onderscheiden voordat ze kunnen lezen en schrijven). Waarom faalde het 'vredesproces' (Oslo 1993)? Was het 'aanbod' van Barak aan Arafat in Camp David (2000) wel zo genereus? Zowel aan Israëlische als aan Palestijnse zijde heerst angst. De vermaarde Israëlische vredesactivist Uri Avneri (Gush Shalom) omschrijft de crisis binnen Israël zelf, die hij ziet als een strijd om het karakter van de staat (joods of Israëlisch). Anja Meulenbelt is verbonden aan de stichting Kifaia voor jongens die gewond zijn geraakt en voor de rest van hun leven gehandicapt zullen blijven ten gevolge van de strijd. Evenals haar 'Het beroofde land' (2000)* verdient dit boek het gelezen te worden.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.