Reis naar mijn vader
Roel Richelieu van Londersele
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Atlas, 2001 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 7698 |
31/12/2002
Het centrale gebeuren in de dichtbundel Een mens op de bodem is de moeilijke verwerking van het overlijden van beide ouders. Overwegend het eerste en het derde hoofdstuk zijn hieraan gewijd. Ertussen plaatste de dichter tien vijfregelige 'muurschilderingen' -- Richelieu noemt deze gedichten immers zelf fresco's. Hierna volgen nog een fleuriger liefdesgedicht en een aantal 'schetsen' van zijn zoontje.
Al bij al valt het allemaal wat zwaar: 'Hoe gewichtiger het thema', moet de schrijver gedacht hebben, 'hoe gewichtiger de woorden die ik uit mijn mouw dien te toveren'. Althans dat is wat de opeenhoping van vergezochte beelden en woordspelingen doet vermoeden. De lezer wordt als het ware gebombardeerd met beelden. Men is nog niet goed bekomen van het eerste zwaargewicht of hopsa daar komt er weer een ander aan. Voorbeeldje: "de ziekte heeft een plankenvloer / je hoort de laatste dagen naderen / het handschrift van de dood / het boek der vonnissen ze reizen samen".
Akkoord, het eerste beeld is niet zo moeilijk: het draait hier om een krakende vloer die het sluipen van de dood verraadt. Maar waarom erna zo plots dat "boek der vonnissen" laten aandraven? Wat dat van doen heeft met het "handschrift van de dood" blijft een raadsel. En zo gaat het heel de bundel door. Nu is het natuurlijk totaal oneerlijk -- en onmogelijk -- elk moeilijk verklaarbaar gedicht te klasseren onder het label 'minder goed'. Gerrit Achterbergs oeuvre is bv. zeer hermetisch en gewichtig, maar niettemin leesbaar. Zijn beelden zijn plastisch en bovendien lopen ze ritmisch in elkaar over. Die van Richelieu daarentegen komen regel per regel aangebolderd. De stellende zinnen, netjes over de regel verdeeld remmen het ritme af. Vooral de vijfregelige gedichten zijn in dit bedje ziek. Afgezien van een paar leuke momenten in het laatste hoofdstukje is deze bundel qua stijl dan ook geen hoogvlieger. [Anke Van Lancker]
Albert Hagenaars
De Vlaamse dichter Roel Richelieu van Londersele (1952) is al tientallen jaren actief en heeft mooi werk op zijn naam staan. Toch is hij in ons land nog niet bekend en dat zal, hoewel hij een Nederlandse uitgever heeft, waarschijnlijk ook niet veranderen omdat zijn nieuwste bundel zwak is. De titel spreekt voor zich: de mens in de meest essentiële situaties, in dit geval tussen geboorte, liefde en dood (al is de volgorde in het boek precies andersom). De meeste aandacht gaat naar de overleden ouders en, in de slotreeks, zijn kleine zoontje. Dat een dichter ingehouden spreekt bij dergelijke thema's is begrijpelijk maar Van Londersele heeft ditmaal een matte zegging en een weinig originele, vaak saaie beeldspraak. Bovendien stoort het overdadig gebruik van zogenaamde 'van-constructies': tenen van glas, wangen van porselein, wrakhout van jaren, brood van verleden, enz. Positieve elementen daarentegen zijn de doordachte opbouw van de bundel (van dood naar nieuw leven) en de eenheid in stijl en techniek. Die vermogen echter niet boven de negatieve uit te stijgen.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.