Sisterka
Marijke Libert
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, cop. 2001 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : LIBE |
31/12/2001
Memeeke komt ten val, in het midden van de nacht, op de keldertrap. Behalve het huis en het kind van drie, dat met memeekes bochel als hoofdkussen vervolgens vredig in slaap valt, zijn er geen getuigen van dit ongeluk. Memeekes heiligenleven wordt bij deze dus abrupt beëindigd. Behalve het huis en het kind had ook niemand gemerkt waar Memeeke bij leven mee bezig was. Dit vormt de basis van vijf relatief korte hoofdstukken, het debuut van Marijke Libert. De bijzondere vertellers met hun vreemde vorm van objectiviteit zorgen ervoor dat dit bijzondere familieverhaal staat als een huis. De vijf stukken die Sterk water vormen, blijken eerder puzzelstukken te zijn. De fervente puzzelaar die een afbeelding verwacht of op zoek gaat naar kaderstukken, is echter nog ver van huis. Want, zoals het een goed boek betaamt, wordt de lezer geen grondplan aangeboden alvorens achtergelaten te worden in muffige kelderverdiepingen of op door houtworm aangetaste zoldervloeren. Er zit m.a.w. niets anders op dan je goed te nestelen, het boekje van bij de aanvang stevig ter hand te nemen en vervolgens in één ruk uit te lezen.
De vier huizen die Liberts debuut bevolken vervullen de statige functie niets te laten uitlekken van wat er diep in hun ingewanden geschiedt of geschiedde: "Een halfjaar duurde het voor ik doorhad wat mijn functie was. Ik vergrendelde, ik isoleerde". Wanneer je dan inderdaad ook nog in rekening brengt dat deze vier stevig geïsoleerde huizen de rol van verteller op zich nemen, wordt onmiddellijk duidelijk waarom van het maken van deze puzzel in eerste instantie niets in huis komt. Steeds opnieuw wordt de ijverige puzzelaar gehinderd door al even ijverige muren van zwijgzaamheid die geen detail te veel laten doorschemeren over de respectievelijke bewoners en hun drama's. Die bewoners spoken anoniem door de verhalen. Ze lijken weliswaar bezig, maar doen, denken of voelen ogenschijnlijk niets. De huizen voelen en huilen daarentegen wel. Meer dan eens stappen de vertellers uit hun eigen fundamenten en lijken de afstandelijke boel te belazeren door met hun vlijmscherpe interpretatie alle objectiviteit aan de deur te zetten. Het bevreemdende karakter van dit boek spruit grotendeels voort uit het feit dat de huizen niet berusten in hun lot, hun geschiedenis en dus in hun objectiviteit, maar integendeel de enige personages zijn die beschikken over een kwetsbaar en werkzaam lichaam.
Waarover gaat dan wel het verhaal dat door deze bijzondere vertelinstanties bewaard wordt? Drie generaties en hun bijbehorende huizen dreigen tot stof herleid te worden. Ware het niet dat de kelder van het huis memeekes bijzondere collectie weckglazen herbergt. En ware het niet dat het kleinkind van drie een mysterieuze samenzwering smeedt met het huis. Samen slagen ze erin ook de verhalen die memeeke bij leven 's nachts aan haar bokalen brengt, te bewaren. Hiermee start het kind de niet aflatende poging uit het familiale noodlot te breken. Op gruwelijke wijze zal het wikken en beschikken over de dood van de marionetten in het gezin om ze vervolgens op magistrale wijze weer neer te zetten in een streng gedirigeerd toneelstuk. Het kind verjaagt de spoken van het verleden en verwerft zichzelf een naam. Zo slaagt Bieke erin haar geschiedenis te herschrijven, via -- uiteraard -- het schrijverschap. De trouwe huizen lossen in feite geen woord, maar kregen in hun verregaande medeplichtigheid wel toestemming om over Biekes schouder mee te lezen in haar verhaal. Totdat Bieke haar eigen kind van drie moet toelaten zijn lot in eigen handen te nemen...
Sterk water kan gelezen worden als de psychoanalyse van een jonge vrouw, waarbij de lezer meegevoerd wordt langs de verhullende nevelen van haar verleden: langs de zelf geïnstalleerde symbiotische relatie met moeder en grootmoeder en langs de vader die -- eens aanwezig -- de moeder terug opeist en daarmee de familie doemt tot neurotische vergankelijkheid. Kunnen memeekes weckglazen, beschilderd tot kunstwerk en Biekes verhaal als literatuur deze vrouw en haar geschiedenis redden? Of is ook zij gedoemd tot herhaling van de erfzonden? Het originele vertelstandpunt gecombineerd met een daaraan consequente en eeuwenoude inhoud maken van Sterk water een sterk debuut. [Ann Vertongen]
Marita de Sterck
In haar debuutroman gebruikt de 38-jarige Marijke Libert, journaliste bij 'De Morgen', een merkwaardig vertelperspectief. Het zijn de huizen die vertellen over de handel en wandel van de hoofdfiguur: een vrouw die hen de een na de ander heeft bewoond. Dat perspectief is even wennen, maar het werkt in deze roman, omdat de huizen getuigen zijn van familiegeheimen die daarna in nevelen worden gehuld en waarnaar het hoofdpersonage op zoek blijft. De lezer bekijkt het spel van verhullen en onthullen dat de personages spelen op een, weliswaar nabije, afstand en hoort en ziet dingen die de personages ontgaan. De titel van de roman wordt pas helemaal prijsgegeven bij het verrassende slot. Een sterk debuut, over schuld en boete, over puin ruimen, geschreven in een sobere, treffende stijl met veel rake dialogen. Kleine druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.