Het dagelijks leven in de Middeleeuwen : de wereld van boeren, burgers, ridders en monniken
Dieter Hägermann
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Pelckmans, 2000 |
VERDIEPING 4 : BLAUWE TOREN : GESCHIEDENIS : 935.4 VERH |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Pelckmans, 2000 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 934.91 VERH |
31/12/2001
Adriaan Verhulst (geb. 1929) was van 1966 tot 1995 hoogleraar aan de universiteit van Gent, van 1965 tot 1984 algemeen voorzitter van het Willemsfonds, van 1969 tot 1980 en opnieuw van 1984 tot 1988 voorzitter van de raad van beheer van de toenmalige BRT. Voorwaar een fraaie carrière, die we echter vooral vermelden omdat Adriaan Verhulst ze als het ware van het lot heeft moeten afdwingen. Want hij was de zoon van een 'foute' Vlaming die bij de bevrijding in SS-uniform de vlucht nam naar Duitsland, zijn vrouw in Gent achterlatend met drie kinderen -- een zoon en twee dochters. Vader Verhulst was activist tijdens de Eerste Wereldoorlog en bleef flamingant tijdens het interbellum, maar dan een met excentrieke ideeën. Hij brak met het VNV, omdat hij dit te autoritair en pro-katholiek vond, en hij sympathiseerde zelfs met de Spaanse republikeinen in hun strijd tegen Franco. Maar na de Duitse inval, in mei 1940, stapte vader Verhulst resoluut in de collaboratie, maakte zich meester van de radiodistributie van Gent, zorgde voor de afschaffing van de Ecole des Hautes Etudes, een private instelling opgericht door Gentse franskiljons, en raakte uit geperverteerd idealisme steeds dieper verstrikt in het nazisme. Dat zijn zoon Adriaan desondanks niet verzeilde in 'zwarte' jeugdverenigingen en ongeschonden de oorlog doorkwam, was te danken aan de moeder, een Nederlandse, die weliswaar haar man voluit had gesteund in zijn extreme Vlaamsgezindheid, maar die, puttend uit haar protestants geloof en haar antimilitaristische overtuiging, haar kinderen verwoed afschermde. Na de oorlog kreeg vader levenslang. Maar de toegewijde zoon heeft na acht jaar de vrijlating van zijn vader kunnen bewerken.
Adriaan Verhulst beschrijft de jaren na de bevrijding niet als een lijdensweg. Opvallend is inderdaad, dat hij en zijn moeder zich nooit hebben gevoeld noch hebben gedragen als 'slachtoffers van de repressie'. Nochtans had moeder Verhulst het niet breed en moest zij in haar levensonderhoud en dat van haar kinderen voorzien door studenten als commensalen in huis op te nemen. Adriaan Verhulst schrijft met liefde en bewondering over zijn moeder en hij beantwoordde haar moed en beginselvastheid met een voorbeeldige ijver in het atheneum en aan de universiteit. Nergens had hij zich tijdens zijn studies te beklagen over enige partijdige tegenkanting.
In een tweede deel van zijn boek overschouwt Verhulst zijn academische en culturele activiteiten en zijn niet altijd harmonische politieke contacten met liberale geestesgenoten. Aanvankelijk was hij hen te links, later te Vlaamsgezind en altijd te kritisch. Soms was hij een rebel, een uiterst beschaafde rebel overigens. Dit bezorgde hem machtige vijanden in eigen kamp, die hem een zitje als gecoöpteerd senator ter bekroning van zijn loopbaan niet gunden, wat hij eufemistisch omschrijft als "de kleine inwendige aspecten van de politiek". Adriaan Verhulst vatte het filosofisch op. Terecht, want hij deed meer dan zijn plicht door te bewijzen dat langs democratische en humane paden voor Vlaanderen meer te bereiken valt dan met de rampspoedige methoden die zijn vader aankleefde. [Robert Schoeters]
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.