Meisje
Edna O'Brien
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Bezige Bij, cop. 2000 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : OBRI |
31/12/2000
Sinds Edna O'Brien in 1960 debuteerde met The country girls wist ze een tegelijk stevige én controversiële plaats in de Ierse letteren te veroveren. In haar romans snijdt ze vaak onderwerpen aan die maatschappelijk gevoelig lagen. Zo fictionaliseerde ze recent nog (in Bij de rivier) het verhaal van het 14-jarige Ierse meisje dat ongewild een mediastorm ontketende door in Engeland een abortus te willen ondergaan. Ook in Een wilde december staat een vrouw centraal. Breege en haar broer Joseph wonen in Cloontha, een geïsoleerde plattelandsgemeenschap, de boerderij van hun ouders. Dan arriveert de onvermijdelijke aantrekkelijke vreemdeling: Bugler. Bugler wordt Breeges buurman, maar binnen de kortste keren raken Joseph en Bugler in een procedureslag verwikkeld over de exacte grenzen van het bergje tussen hun huizen. De hele zaak wordt een steeds pijnlijker obsessie voor Joseph. Bugler, die aan het hele geval nauwelijks schuld heeft, probeert Joseph te ontzien, aangezien hij wel wat voelt voor Breege. En vice versa. De rest laat zich makkelijk invullen: toenemend geweld voert de verterende passie in één rechte lijn naar het fatale pistoolschot.
In de inleiding benadrukt de alwetende verteller dat velden (en grond in het algemeen) in Cloontha "meer betekenen dan slechts velden, meer dan leven en ook meer dan dood." Het gevecht dat Joseph en Bugler aangaan over de grenzen van een godvergeten berg, wordt dan een milde, maar ook tragikomische aanklacht tegen territorium-nationalisme. De liefde gaat eraan kapot. De perverse band tussen grond en liefde wordt ook verbeeld door twee nevenpersonages: de angstaanjagende zusjes Rita en Reena, die hun eigen grondgebied uitbreiden door middel van (al dan niet opgedrongen) seksuele gunsten.
Het is vreemd te moeten vaststellen dat O'Brien erin slaagt om nevenpersonages (zoals de zusjes) snel en raak neer te zetten, terwijl de hoofdpersonages elke diepgang moeten missen. Ook stilistisch valt er weinig te juichen. Er zijn de poëtische landschapsbeschrijvingen, die gegrinnik uitlokken. Er zijn passages met alleen maar dialogen, om de vaart erin te houden, en er zijn passages met alleen maar onderwerploze zinnen, om het gemeenschapsgevoel in Cloontha aan te geven. Er wordt met werkwoordstijden gestoeid als dat de lezer op dramatische ogenblikken dichter bij de personages kan brengen. Kortom, O'Brien trekt de literaire trukendoos nogal opzichtig open. Ze probeert zó hard, dat de doodsimpele plot er een enkele keer warrig van wordt. En doodsimpel is het verhaaltje in elk geval. De schrijfster doet geen moeite haar roman boven het genre van de tearjerker te tillen. Zo laat ze haar heldin zelfs een tijdje in een gesticht doorbrengen, waar ze pas geneest bij het horen van een liedje hoort dat Bugler ooit voor haar opschreef. Het sméékt om een stemmige, met vioolmuziek onderstreepte verfilming, maar wat is de lezer, die achterblijft met twee à drie sterke scènes, daarmee gebaat? [Mark Cloostermans]
F. Hockx
In het Ierse gehucht Cloontha vestigt zich Michael Bugler, een uit Australië teruggekeerde afstammeling van een familie die altijd de boerderij naast die van de Brennans heeft bewoond. Oude vetes herleven tussen Joseph Brennan en Bugler. Maar ook bloeit liefde op tussen Josephs zus Breege en Michael, die in afwachting is van zijn verloofde Rosemary. Joseph bijt zich vast in juridische procedures tegen Michael. Een noodlottige gebeurtenis is onvermijdelijk als hij ontdekt dat Breege zwanger is. Ten slotte worden de boerderijen alleen nog bewoond door de beide vrouwen, Breege en Rosemary. De Ierse schrijfster (1936) schreef deze roman als (ook zelfstandig leesbare) afronding van een trilogie over ‘het hedendaagse Ierland' (na 'Huis van volmaakte eenzaamheid' over de Ierse kwestie en 'Bij de rivier' over abortus*). Maar ze vertelt in feite een verhaal van alle tijden over verboden liefde, rivaliteit en het leven op het land. Het zijn de elementen van een liefdes-/streekroman (zij het zonder happy ending) en O’Brien weet die helaas niet de nodige meerwaarde te geven, ondanks de nadrukkelijk literaire stijl waarin ze geuren en kleuren van het landleven schildert.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.