Afscheid van mijn moeder : een verslag
Noëlle Châtelet
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Geus, cop. 2000 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : CHAT |
31/12/2000
De 52-jarige Solange, persattaché op een filmpromotiebureau in Parijs, leidt een druk en blits bestaan, zowel op haar werk als in haar privé-leven dat ze na haar scheiding heeft opgefleurd met vele vrienden en enkele minnaars. Iedere dinsdag luncht ze met haar 21-jarige dochter Delphine, waarbij ze praten over hun relatieproblemen en de laatste nieuwtjes over het mondaine leven uitwisselen. Totdat Solange op zekere dag, onderweg naar het bureau, een oudere vrouw ziet die zich niets lijkt aan te trekken van de haast van de mensen die onderweg zijn naar hun diverse bezigheden. De dame in het blauw vervolgt haar weg in haar eigen, door niemand gedicteerde tempo en lijkt in die vloed van mensen wel een baken, een mijlpaal en een rustpunt. Zonder het zelf goed te beseffen zal Solange ook vertragen en als het ware uit de massa stappen. In de dagen die volgen, zal ze haar werk opzeggen, de telefoons van haar vrienden en minnaars niet meer beantwoorden, zich in een sober grijs mantelpakje hullen en haar wilde haarbos in een zuinig knotje wringen. Zij kijkt niet meer op haar horloge, kiepert haar maquillagespullen in de prullenbak, gaat weer lezen en leert het gezapige buurtleven kennen met de vele oudere mensen die doelloos maar blijkbaar tevreden hun tijd doorbrengen in de kleine parkjes en genieten van het schouwspel op straten en pleinen. Ten slotte zal ze onder het mom een kamer voor haar reeds overleden moeder te bespreken, zelf haar intrek nemen in een bejaardenhuis. En echt gelukkig is ze dan als ze op zekere dag merkt dat een jonge vrouw in de mensenzee in haar spoor ook haar pas lijkt te willen vertragen.
Een boek met een zinvolle boodschap als het erom gaat het jachtige en oppervlakkige leven van de westerse mens aan de kaak te stellen. Maar een beetje ridicuul wanneer het, zoals hier, om een nog redelijk jonge vrouw gaat die bij zichzelf allerlei tekenen van ouderdom en verval begint te merken en daar dan zulke ingrijpende consequenties aan verbindt of die tenminste zo beschrijft dat ze de geloofwaardigheid ervan ondermijnen. Een modern sprookje dat, hoewel goed geschreven, zijn effect eigenlijk mist.
[Jet Sienema]
Matthieu Kockelkoren
In deze korte roman wordt een episode beschreven uit het leven van een middelbare dame die het drastische besluit neemt niet meer deel te hebben aan het jachtige leven waarvan zij het stralend middelpunt uitmaakt. Zij wenst van hoofdpersoon figurant te worden, schroeft haar tempo danig terug, gaat genieten van het kleine detail, kookt nog slechts stoofschotels, dankt haar minnaars af, hult zich in onflatteuze maar gemakkelijke kleding en preludeert zelfs al op de ouderdom door zich in te schrijven voor een bejaardentehuis. Aldus houdt de Franse schrijfster (Prix Goncourt 1987) ons de wijze raad tot onthaasting voor, geeft zij ons lessen in ledigheid. De lezer kan zich evenwel afvragen of het hier niet eerder een goedaardig geval van depressiviteit of een midlife-crisis betreft. Soms ironische, maar niet echt sprankelende verteltrant. Verzorgde kleine gebonden uitgave (13,5 x 17,5 cm). Gedrukt met een ruime interlinie, normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.