Leven doodt mij
Paul Smaïl
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Manteau, 2000 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : SMAI |
31/12/2000
Om aan de drukte van het succes van zijn eerste boeLeven doodt mij (1998) te ontsnappen, vertrekt de schrijver -- hoofdpersoon in zijn eigen roman -- naar het land van herkomst, Marokko, om er zijn wortels te vinden. Na een verblijf van vijf maanden in Casablanca (Casa) keert hij vele illusies armer terug naar Parijs (la casa) om er de draad weer op te nemen en aan zijn tweede roman te werken. Samen met de auteur kijken we terug op het leven in het straatarme Marokko, dat onder een strak autoritair en patriarchaal regime zucht en waarin niemand, en de vrouw nog het minst, kans heeft op ontplooiing. Erger: "Mijn verblijf in Marokko heeft me alvast één ding bijgebracht: dat je in het Arabisch niet tegen een vrouw kunt zeggen 'Ik hou van je'. Er bestaat geen woord voor".
Terug in Parijs vindt hij zijn vrienden weer, jonge mannen en vrouwen, van alle afkomst en kleur, Fransen, joden, Afrikanen. En hij voelt er zich thuis, ondanks de verscheurdheid van een leven op de grens van twee culturen, ondanks de discriminatie en de hypocrisie van een samenleving die er maar niet in slaagt haar democratische idealen waar te maken. Maar hoe moeilijk het leven ook is in Barbès, die Parijse voorstad waar vnl. arme Fransen en inwijkelingen wonen, toch is het er duizend maal beter dan in het zgn. moederland waar, mede door de druk van middeleeuwse tradities, geen enkel perspectief meer te vinden is. Vrijheid blijft het hoogste goed, omdat alleen in vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid kunnen ontstaan en gedijen.
Toch is dit geen ode aan Frankrijk -- daarvoor is de geschetste problematiek te wrang en loopt er te veel mis in het land van Voltaire en Rimbaud (die heel het boek door aanwezig is als troost en toeverlaat) -- maar wel de vaststelling dat de toekomst voor de tweede-generatiemigranten daar en niet elders moet worden gezocht. Vlot geschreven in een wat afstandelijke en laconieke stijl, die er niet echt in slaagt de ambitie van de auteur te verbergen en daarom nogal eens peremptoir en naïef overkomt. Maar wel een eerlijk boek dat een goed beeld geeft van de problemen die zich in onze multiculturele samenleving stellen. [Jan Baes]
Trix Westeneng
'Casa, la casa' oftewel 'verloren droom over Casablanca'. De jeugdige Franse schrijver Paul, hoofdpersoon van het boek, wil zich niet bekend maken na zijn eerste boek. Hij verlaat Parijs en keert terug naar zijn wortels, die in Marokko liggen. Zijn verblijf in Casablanca maakt duidelijk dat hij daar niet hoort maar in Parijs. Of waar eigenlijk? Waar kan hij zich thuis voelen? Het is het bekende verhaal van de migranten en de volgende generaties. Het op zoek zijn naar hun cultuur en identiteit dat vaak uitmondt in de teleurstellende conclusie 'nergens echt bij te horen'. Door deze persoolijke zoektocht is een liefdesgeschiedenis gevlochten. De citaten van Rimbaud zijn zeer passende hartekreten. Smaïl (1970) schrijft prachtig. Hij hanteert een duidelijke en poëtische schrijfstijl. Dat zijn eerste boek 'Leven doodt mij'* in Frankrijk veel succes had, verbaast niets. Dit tweede boek verdient zeker veel aandacht in Nederland, door zowel de literaire kwaliteit als het beschreven thema. Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.