Suikerspin
Erik Vlaminck
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Wereldbibliotheek, cop. 1998 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : MAG F 6379 |
Martine Cuyt
1/ei/09 m
Virginie, april 1977
Lichtblauwe tegeltjes en helwit licht. En als ze wat meer voorover gaat zitten, raakt ze met haar voorhoofd de koude wastafel. Het korrelige grijze toiletpapier is hard. En dat is erg, want ze heeft al jaren pijn. Daar. Daar waar een mens niet over kan praten. Peperkoek, pruimen, peren, bonensaus, een sinaasappelschil op de nuchtere maag, zemelen, poeders en drankjes van de apotheek. Niks helpt of heeft ooit geholpen. En uren op de toiletpot zitten zou niet gezond zijn. En te ver voorover buigen ook niet. "Ge moet alle dagen op hetzelfde uur gaan." "Maar ik kan niet gaan." "Omdat ge niet alle dagen op hetzelfde uur gaat." "Wie regelmatig kan gaan, weet niet hoe erg het is om niet te kunnen gaan." "Ge moet het er met de steel van een lepeltje uithalen", had Henri haar ooit gezegd. "Krapuul", had ze hem geantwoord. Zuster en broer kunnen woorden gebruiken die een andere niet kan gebruiken. "Maar ik heb het toch zelf zo gedaan", zei hij verbouwereerd. "In Duitsland." En dan te bedenken dat hij niet eens naar Duitsland had hoeven gaan, Henri, want hij had vrijwillig de plaats van papa ingenomen toen die bericht kreeg dat hij gedeporteerd zou worden. November 1916 was het toen. Maanden en jaren vergeet ze nooit. Maanden en jaren van lang geleden, wel te verstaan. De Gazette van Diest heeft er na de oorlog wreed schoon over geschreven. Woorden om nooit te vergeten. Over 'het verachte Barbarenland in het oosten', en over 'een wee dat een eeuwige en onuitwisbare schande veroorzaakte'. En nu rijdt iedereen met een Volkswagen. Zo is de wereld. Zo zijn de mensen. Henri sprak niet veel over Duitsland. Slechts heel af en toen. En dan nog met schaarse woroden. Over gemorste kolensoep die ze van de grond likten en over paardenvoer dat ze gingen stelen. Maïskolven. Het eten van die maïskolven maakte hun ontlasting beenhard. Om elkaar te helpen peuterden ze met een lepelsteeltje de onlasting uit elkaars aars. Virginie rust met haar voorhoofd tegen de wastafel. Lichtblauwe tegeltjes en helwit licht. Het lepeltje ligt in haar linkerhand. Een warme hand op haar voorhoofd. "Wilt ge dat we u aankleden om naar de kerk te gaan?" "Aankleden wel. Naar de kerk gaan niet." "Ja, maar dan gaan we daar geen tijd insteken." En de deur was weer gesloten. Te Lourdes op de bergen verscheen in een grot, te lui om te werken, de moeder van God.
Uit: Erik Vlaminck: De portrettentrekker, Wereldbibliotheek, 175p, 690 frank.
"Elke familie kent deze verhalen"
WESTMEERBEEK - "Mijn zes boeken draaien om verzwegen verhalen", zegt Erik Vlaminck, die tussen Borgerhout en zijn schrijversnest Westmeerbeek pendelt. "Als kind hoorde ik over de aanhoudster van mijn grootvader. Zie mijn eerste boek Quatertemperdagen. In boek twee Wolven huilen zit mijn grootoom die verkeerd was in de oorlog. Werd evenmin over gesproken. Deel drie, Stanny, een stil leven is een verzwegen verhaal van mezelf: over het pestjoch dat ik was. En in De portrettentrekker zitten er ook zo'n paar. Houten schoenen (maart 2000) en Het schismatieke schrijven (september 2002) zullen evengoed onthullen." "In De portrettentrekker voer ik mijn grootvader en een zus van hem op. Zijn portret zit vrij dicht op de waarheid. Haar heb ik amper twee keer gezien. Ik vertrek vanuit mijn eigen familie, maar het zijn verhalen die elke Vlaamse familie kent en ik hoop ze zelfs boven Vlaanderen uit te tillen, zeg maar dat ze universeel worden."
Redactie
Onlangs werd de 'verbluffende romancyclus van de erfgenaam van Willem Elsschot' (NRC) voltooid. Een overkoepelende titel kreeg de cyclus niet, maar er is een grote onderlinge samenhang tussen de zes delen: "Quatertemperdagen", "Wolven huilen", "Stanny, een stil leven", "De portrettentrekker", "Houten schoenen" en "Het schismatieke schrijven". In dit vierde deel worden de herinneringen van Virginie en Henri, twee kinderen uit een arm katholiek gezin uit Diest, samengebracht in korte portretachtige hoofdstukken. De dementerende Virginie brengt op haar manier -in 1997- ordening in de flarden belevenissen aan de hand van foto's. Twee wereldoorlogen en onopgeloste raadsels beheersten het leven van haar familie. De directe verteltrant, het beeldende taalgebruik en de objectiverende toon laten het verleden van de schrijver voortbestaan in romanvorm. Een haarscherp beeld van het dagelijks leven van kleine mensen in Vlaanderen sinds het begin van deze eeuw. Normale druk.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.