Alles in het klein
Eriek Verpale
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
De Arbeiderspers, cop. 1998 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VERP |
Martine Cuyt
ru/eb/28 f
"Ik ben een verwoed brievenschrijver", zegt Eriek Verpale. "Sinds mijn twaalfde. Op kostschool was brieven schrijven de navelstreng met de buitenwereld. Ik schreef naar mijn ouders en -zoals iedereen- een correspondentievriendin." "Waarom het genre hem goed is blijven liggen? De brief is een soort vrijbuiter", zegt Eriek. "Je kunt er alle mogelijke dingen mee doen. Er zijn wel een paar regels: er moet een hoofd, middenstuk en staart aanzitten, maar verder is er een ongelofelijke vrijheid. Je kunt erin aansnijden, afbreken, suggereren zoveel je wilt."
Vertellen
Behalve een briefschrijver is Eriek Verpale vooral een verteller. "En de briefvorm is uiterst geschikt voor het vertellen van verhalen", zegt hij. "Bij het eerste brievenboek dat ik las was het meteen raak: Nader tot U (1966) en Op weg naar het einde (1963) van Gerard Reve. Van zijn invloed ben ik nooit losgeraakt. Hij gaf me het plezier van het brieven schrijven. Daarna verslond ik alles wat ik maar kon krijgen aan brievenboeken: Kafka, Toergenjev, Proust." De beste? Reve, ernstig beconcurreerd door Aleksander Poesjkin. Ik ben een zeer groot liefhebber en lezer van Ivan Toergenjev. Absolute top voor de Nederlanden is Jeroen Brouwers. En Brieven aan mijn moeder van Ischa Meijer heb ik zeker wel zes keer gelezen." Hoe moet een brief er volgens Verpale uitzien? "Ik ben geen schoolvoorbeeld van een briefschrijver. Lees Reve en Brouwers. Ik heb de brieven van De patatten zijn geschild nooit verstuurd. Ze zijn geschreven voor iemand onder handbereik, mijn toenmalige huisgenote, tussen 1975 en 1980. Er zitten een boel gewone berichtjes bij."
De fabriek
"Ik zat altijd tot diep in de nacht te schrijven. Ik werkte overdag nog op de fabriek. Ik had de gewoonte om voor het slapengaan nog een korte brief of kattebel aan de nagel op de achterdeur te hangen. Zodat Cécile mijn bericht 's ochtends vond. Aanvankelijk waren die berichtjes onschuldig. Soms droegen ze letterlijk de regel 'De patatten zijn geschild', of meldden ze 'ik ben daar en daar geweest', of 'heb die en die gezien'. In de loop der jaren begonnen ze te handelen over mijn schrijverij, mijn vertalingen uit het jiddisch, een verslag van een Hebreeuwse les die ik nam." "Langzamerhand werd het een portret van een huwelijk: de echtelijke toestand, met al zijn ups en downs. Het is ook wel zo dat ik met de publicatie van dit boek de periode die loopt tot 1980 volledig voltooid beschouw. Mijn jongste boek Gitta zat nog in die sfeer. Met dit boek zet ik een punt."
Lek
Waarom ik ze nu pas uitgeef? "Nee, de echtscheiding heb ik lang geleden verwerkt. Het zijn geen klaag- of scheldbrieven. Er komen wel eens stekelige opmerkingen in voor, maar niemand zal geshockeerd zijn." "Ik heb de brieven gewoon pas in 1994 herondekt. Ik had een lek in de kelder en merkte dat een kartonnen doos vol literaire bijlagen en recensies verpapt was van het water. Ze stond al bij het oud papier, maar ik was toch nieuwsgierig. En toen vond ik er tot mijn zeer grote verbazing die brieven in. Ze zijn onvervalst. Dan kun je overigens checken, want er zit een facsimile afdruk bij waarbij op sommige overigens nog de scheurtje van de nagel zichtbaar zijn." "Uitgever Martin Ros was toevallig op bezoek - mijn dichtbundel Nachten van Beiroet stond op verschijnen en die wilde die 'rommel' wel eens zien. Zuchtend en kreunend zoals Ros dat alleen kan, zei hij: 'Die mag je niet verbranden. Branden in de hel doen we toch.' Hij heeft er een relatiegeschenk uit gedistilleerd en wilde ze ook integraal uitgeven. 'Even wachten', zei ik. 'Eerst wil ik nog een paar andere dingen doen': ik wilde een toneelstuk hebben Grasland en nog een roman Gitta. Om te verhinderen dat de kritiek zou zeggen: Gemakkelijk hoor, Verpale, schoendozen omkappen en uitgeven."
Cécile
"Nee, Cécile schreef niet terug, op een paar vierkantjes na met de vraag om de kattenbak te verversen of naar de bank te gaan." "Mijn allerlaatste brief? Het verhaal eindigt in 1980. Mijn toenmalige huisgenote wou verhuizen. Het zat me absoluut niet lekker dat we het huis aan de rivier moesten verlaten. Vaak maakte ik tekeningetjes bij de brieven. Mijn laatste brief is integraal tekening geworden: van een mannetje opgesloten in een koffer. Zonder woorden. De volgende dag ben ik met een vriendin naar Praag vertrokken." "Weet je dat 'de patatten zijn geschild' ook een uitdrukking voor me is? Het betekent zoiets als: 't Is gedaan, 't is voorbij. Nu valt er niks meer aan te veranderen."
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.