Wildevrouw
Jeroen Olyslaegers
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Houtekiet, 1996 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : OLYS |
Peter Haex
em/ov/29 n
ANTWERPEN - Antwerpen stoot een nieuwe lichting schrijvers uit. Naast Paul Mennes en Elvis Peeters schaart zich nu ook Jeroen Olyslaegers (29). De Antwerpenaar werkt als archivaris bij De Andere Film en schrijft romans, verhalen en toneel. Zijn tweede boek 'Il faut manger' is een onderhoudende verhalenbundel die becommentarieert wat in jong Vlaanderen leeft. "Het gouden Vlaanderen is dood", stelt Olyslaegers vast.
Olyslaegers debuteerde twee jaar geleden met 'Navel'. 'Il faut manger' is een stuk toegankelijker. Het harde meedogenloos-ironische heeft hij net als die andere Antwerpse schrijvers Paul Mennes en Elvis Peeters. Bij Olyslaegers vallen vooral de scherpe dialogen op. Hij bedient zich van een filmische, flitsende stijl. Niet zo gek, als je weet dat de relatie tussen beeldcultuur en relaties een van zijn stokpaardjes is.
"Ik geloof niet, zoals sommige CVP- of Vlaams Blok-mandatarissen, dat er een rechtstreekse band tussen film en realiteit is. Er is wel benvloeding", zegt de schrijver.
In 'Il faut manger' heeft hij vreemd genoeg wel een ode aan horror-genie George Romero opgenomen. "Goeie horror of science fiction heeft het altijd over het hier en nu", legt hij uit. Een voorliefde heeft hij ook voor Philip K. Dick, de scenarist van 'Blade Runner'. Het verhaaltje van een detective die Nexus-6 robots elimineert, is een voorwendsel om de architectuur, de faade, de make-up van een samenleving in beeld te brengen.
Dat probeert Olyslaegers ook met zijn verhalen te doen. "Mij interesseert het contrast tussen de roes van het artificile paradijs dat je verplicht te consumeren en de ontnuchtering", zegt hij. "Film is een onderdeel van de beeldcultuur waar ook televisie en publiciteit een onderdeel van zijn."
Beeldcultuur heeft voor Olyslaegers maar n bedoeling: mensen boetseren om steeds meer te consumeren. Toch velt de auteur niet gemakkelijk oordelen. "Al die oude moralisten denken dat er een weg terug is naar het gouden Vlaanderen uit een mythisch verleden", grijnst hij.
Olyslaegers gebruikt de beelden van de moderne cultuur om over het grootstedelijke Vlaanderen anno 1996 te schrijven. De stereotypes van de wietrokende werkloze, de playbackende zangeres en de seksverslaafde puber zijn hulpmiddelen om zo dicht mogelijk op de actualiteit te zitten.
In zijn boek zitten uitspraken van Bert Anciaux en Johan Vande Lanotte over drugs en jongerencultuur. "Waarschijnlijk zijn ze vergeten hoe ze vroeger zelf op alcohol uit de bol gingen", glimlacht hij. "Ik beschrijf en becommentarieer het leven van nu. Met gemakkelijk te lezen verhalen wil ik reageren op wat ons opgelegd wordt. Ik wil de Ernest Claes van de jaren negentig zijn."
Jeroen Olyslaegers, Il faut manger, Houtekiet Antwerpen, 179 p, 595 frank.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.