Hildeke
Lieve Joris
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Meulenhoff, cop. 1996 |
VOLWASSENEN : ROMANS : JORI |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Meulenhoff, cop. 1996 |
Kinderhoek :
|
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Meulenhoff, cop. 1996 |
MAGAZIJN : FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : JORI |
Stijn Meuris
ob/kt/26 o
Dit keer heeft ze haar boek grotendeels niet in Amsterdam geschreven, wat ze nochtans meestal wél doet. Lieve Joris schreef 'Mali blues' in een dakkamertje bovenop een hotel in Saint-Louis, Senegal. Een locatie met een prachtig uitzicht op zowel het eiland Saint-Louis als op de zee en de Senegal-rivier.
Joris: «Er was niks op een bed na. Ik kreeg lakens van het hotel, en dat was het dan. Zo kan je dus óók leven.»
Het zal haar geholpen hebben om ruimte te scheppen, om het boek te laten ademen. «Ik kan steeds minder makkelijk schrijven in Amsterdam, zeker als ik over Afrika schrijf. Het ligt anders als ik in de Arabische wereld ben; dan ben ik altijd blij als ik weer thuis kom. Maar Afrika geeft me heimwee, het is een continent dat me past. De geuren, de natuur, de mensen. Het begint al op het vliegveld: een bepaald soort... humor. Als je die kwinkslagen, die jive aanvoelt, dan gaat alles er vanzelf. Anderen hebben dat met Arabische landen. Zij voelen meteen de subtiliteiten van de Arabische taal. Ik heb dat met Afrika.»
«Er is geen oorlog in de landen waar ik kom. Ik ben geen oorlogsverslaggeefster. Toen de moordpartijen in Rwanda bezig waren, raakte het me wel. Niet zozeer door de beelden van CNN, wel door de berichten van Els De Temmerman. Ik heb nooit in dat soort gruwelijkheden gezeten. In Senegal kende ik een correspondente van Jeune Afrique die voortdurend in crisissituaties werkte. Ze vertelde me dat ze in een Somalisch vluchtelingenkamp ooit iemand zag eten van een totaal verrotte, groen uitgeslagen kop van een kameel. Die kop werd met veel zorg beschermd tegen belagers die een stuk wilden meepikken. Kijk, ik zoek zulke taferelen niet. De Rwanda-periode... ik voelde wel dat ik daar eigenlijk naar toe moest - om het op mijn netvlies te laten inbranden -, maar zeker niet om erover te schrijven. Die journalistenkoorts heb ik niet. Ik beschrijf liever het landschap-na-de-slag.»
Dankbaar
«Toen ik in Zaïre was, heb ik er François leren kennen. Geboren in Madagascar, en tot voor kort actief als directeur van het Centre Culturel Français in Dakar. Hij werd door de Fransen uit zijn functie ontheven, omdat ze vonden dat hij te weinig de Franse belangen in Senegal vertegenwoordigde. Maar hij heeft me geleerd om te kijken, via de ogen van een blanke - die toch een andere, nieuwe mentaliteit heeft dan een koloniaal.»
«Kolonialen zijn bepaald door wat ze hebben meegemaakt, wat ik hen niet eens kan verwijten. Bij mensen van onze leeftijd is dat uiteraard anders. Ik ben er me van bewust geworden dat mijn generatie een eigen taak heeft. Ik maak andere dingen mee. Ik heb nu dan ook een heel ander beeld van Afrika dan ik had. Ik schrijf uit een soort van... dankbaarheid. Het continent blijft zich ook maar geven aan mij. François, met wie ik lange motortochten maakte, heeft me als het ware geïnitieerd in die regio. Hij wist de sleutel om te draaien. Blank, maar zó bepaald door Afrika... En zo iemand had ik nodig.»
«In het begin zei Kar Kar (Malinese bluesartiest met wie Lieve Joris onder andere op tournee doorheen Oost-Afrika trok, nvdr.) me dat ik 'te gehaast was'. Ik had me nog niet aangepast aan Afrika, ik was nog gedeeltelijk in Europa. In die zin is reizen ook heel wonderlijk: je vecht voortdurend tegen je slechte eigenschappen. Na lang aarzelen vertelde Kar Kar me bijvoorbeeld dat hij erg leed onder het feit dat ik - volgens hem - voortdurend zijn geheimen prijsgaf. Als wij bijvoorbeeld 's ochtends hadden ontbeten, dan zei ik dat al wel eens tegen iemand, later op de dag. Dat mocht volgens hem niet, daar had niemand iets mee te maken.»
«Goed, maar zo zit een Europeaan niet in mekaar. Wij leggen continu onze agenda's naast elkaar, en juist dáárom functioneert het Westen ook. In Afrika is zoiets volstrekt ondenkbaar. Want hoe meer je over iemand weet, hoe meer kwaad je hem kan berokkenen. Dat is de uitdaging van reizen: die dingen die je helemaal vertrouwd zijn, net even anders gaan zien. De vertrouwde visie komt vanzelf wel terug als je weer hier bent. Heel vreemd; opnieuw in Amsterdam ga ik me automatisch toch weer hechten aan allerlei spulletjes. Ach, het is gewoon aangenaam te weten dat je ook zonder kan.»
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.