Sex & rage : advice to young ladies eager for a good time
Eve Babitz
Eve Babitz (Auteur), Astrid Huisman (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij HetMoet, 2024 |
VERDIEPING 3 : NIEUW DUIZENDZINNEN : BABI |
Christophe Vekeman
i /un/15 j
Eve Babitz (1943-2021) was véél. In oktober 1963, op haar twintigste, speelde ze in het toenmalige Pasadena Art Museum in Los Angeles een potje schaak met Marcel Duchamp, wiens aandacht in die periode al een tijdlang meer naar onderhavige bordsport uitging dan naar beeldende kunst. Dat de rondborstige Eve daarbij zo naakt als Eva in de Hof van Eden was, blijkt uit de legendarische foto's die bij die gelegenheid werden gemaakt.
Maar dat was nog maar het begin. In de loop der tijd zou Babitz platenhoezen ontwerpen voor onder meer Linda Ronstadt en Buffalo Springfield, en deelde ze de lakens met sterren als Steve Martin, Harrison Ford en Jim Morrison. Haar op basis van dat laatste blindelings neerzetten als een roemzuchtige groupie genre Pamela 'I'm With the Band' Des Barres, zou evenwel een vergissing zijn. Boeken als Eve's Hollywood (1974) en het drie jaar later verschenen Slow days, fast company , dat nu in het Nederlands vertaald is met als ondertitel De wereld, lust en LA , zetten dat misverstand probleemloos recht.
In Lome dagen, vluchtig gezelschap profileert Babitz zich geenszins protserig als een van de (tegen)culturele spilfiguren die ze ontegensprekelijk was. Komt zij uit het boek naar voren als een belangwekkend en innemend personage, dan heeft ze dat niet te danken aan haar status, maar geheel en al aan zichzelf. Met name aan haar humor en tijdloze wanhoop, en aan de fijngevoelige, schilderachtige wijze waarop ze de wereld zoals zij die aan den lijve ervaart in kaart weet te brengen. De beroemdheden die onvermijdelijk opduiken in Lome dagen , al dan niet onder hun eigen naam, worden daarbij vanzelf gereduceerd tot wat zij later ook zouden wezen in het werk van Babitz-fan Bret Easton Ellis: figuranten.
“Dit is een liefdesverhaal en dat was niet de bedoeling”, verontschuldigt de ik-figuur van deze autobiografische roman zich in de openingszin, en de gecursiveerde passages waarin zij zich rechtstreeks tot haar geliefde richt, hebben louter als functie, zo geeft ze zelf te kennen, om zijn aandacht te trekken, “zodat hij er dit keer geen tweeënhalf jaar over doet om mijn boek te lezen zoals bij het eerste het geval was.”
Het dichtstbijzijnde bed
Wie of wat de geliefde in kwestie juist is, behalve dan een man die blijkbaar als nogal narcistisch kan worden bestempeld, komen we niet te weten: even bijzonder als typisch voor het boek is dat Babitz min of meer vorm geeft aan zijn persoonlijkheid door het de hele tijd over ándere, vorige minnaars te hebben. Die zijn overigens allesbehalve met weinig, want “mannen werpen één blik op mij en beginnen gelijk uit te dokteren (…) waar het dichtstbijzijnde bed te vinden is (…) ondanks het feit dat ik veel te dik ben en de rest van de wereld precies goed.”
Toch lijkt Eves liefde in de eerste plaats uit te gaan naar Los Angeles, de stad die in het boek de hoofdrol krijgt en, opnieuw, in al haar ongrijpbaarheid voornamelijk uit de verf komt doordat de schrijfster ons erop wijst in hoeverre zij verschilt van ándere, veel uitvoeriger en concreter geschilderde plaatsen als San Francisco. Los Angeles is vooral wat andere steden uitdrukkelijk níét zijn. Geen echte stad, bijvoorbeeld, maar “één groot uitdijend en doorlopend atelier”, waar het buitengewoon problematisch is om een “onderscheid te maken tussen echte, ware illusie en pure schijn.”
Zelfs de kunst die in Los Angeles vervaardigd wordt, en die volgens Babitz te lijden heeft onder een teveel aan gladgepolijste, sublieme perfectie - denk aan de muziek van de Beach Boys - komt hier juist tot leven door wat er compromisloos tegenover wordt gesteld. Een “samenraapsel van details”, namelijk, “waarvan God mag weten wat ze betekenen”. Een hoogst fragmentarisch boek, rafelig als de zomen van een zootje scheef afgeknipte jeanspijpen. Een gebrekkig meesterwerk dat ons doet beseffen dat Eve Babitz véél was, maar in de eerste plaats een fantastische schrijver.
Vertaald door Astrid Huisman. Het Moet, 224 blz., € 23,50. Oorspr. titel: 'Slow days, fast company'.
Bookarang
Een bundeling van tien onstuimige verhalen over glitter en glamour in het Los Angeles van de jaren zestig en zeventig. Het boek is een beschrijving van het liefdesleven van de ik-figuur. In tien verhalen schetst ze een Los Angeles vol filmsterren, socialites, soapacteurs en femme fatales. Zij verleidt iedereen die ertoe doet, behalve één man, die haar ontglipte. Om hem voor zich te winnen, schreef ze dit boek. Literair, levendig en onbevangen geschreven. Geschikt voor een brede tot literaire lezersgroep. Eve Babitz (Hollywood, 1943-Westwood, 2021) was o.a. schrijver, journalist en beeldend kunstenaar. Haar werk wordt in meerdere landen uitgegeven. 'Lome dagen, vluchtig gezelschap' werd oorspronkelijk gepubliceerd in 1974.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.