Offerlam
Dominique De Groen
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Het balanseer, 2022 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : POEZIE : DEGR |
Paul Demets
us/ug/13 a
In dit antropoceen staan de natuur en het klimaat onder druk. Dat heeft de mens veroorzaakt. Hij gaat er tegen beter weten in mee door, want de economie moet blijven draaien, ten koste van alles. Misschien moet de mens zichzelf minder centraal stellen? Dominique De Groen suggereert dit in haar bundel Slangen, maar niet op een eenduidige manier. Het krioelt van de paradoxen en de boeiende betekenislagen.
Slangen lijkt wel het verslag van een persoonlijke impasse. In het eerste gedicht lezen we al 'ik bloed op een onontwarbaar kluwen van freeways/ die zich om mijn lichaam wikkelen// volg de rubbersporen van tankstation naar nachtapotheek/ op zoek naar iets onkenbaars// iedere Burger King altijd de voorlaatste// in een steeds smallere spiraal van tijd.' Met een uitspraak van Hélène Cixous, een van de motto's van deze bundel, maakt ze al duidelijk dat het belangrijk is om zich bewust te zijn van de lichamelijkheid: 'Une femme sans corps, une muette, une aveugle, ne peut pas être une bonne combattante'. Maar het is maar de vraag of dit kan door met een alchemistische handeling een vrouw op te roepen bij wie 'dikke bollen knalroze bubbelgum in haar mond' gestopt worden en die vol zand gepompt wordt. Is dit een dystopie? Natuurlijk, maar het lijkt eerder te gaan om de zoektocht naar een nieuwe positie in de wereld, vanuit het wanhopig besef dat we eigenlijk op een existentiële puinhoop leven. De Groen gaat in haar werk in tegen de vooruitgangslogica die ons nog altijd sterk in de greep houdt. Idolen als Britney Spears, Jennifer Lopez, Lady Gaga en Ariana Grande, naar wie De Groen expliciet verwijst, belichamen een artificiële verschijningsvorm. Toch gaat dit niet om postmoderne ironie. Je voelt eerder de fascinatie van Dominique De Groen (31) voor hen. Ze integreert deze figuren in een wereld die dichter bij de droom en het escapisme staat dan bij de harde realiteit.
Hey Amerika
De setting van de bundel lijkt de Verenigde Staten te zijn, in een landschap dat het midden houdt tussen de glamour van Malibu en de desolaatheid van Death Valley. Het is in elk geval het resultaat van het antropoceen, waarin je liever niet leeft: 'hey Amerika als dit je droom is wil ik niet je nachtmerries zien'. Daar plaatst De Groen de weerbaarheid van de vrouw die verschijnt tegenover, in een droombeeld van schoonheid en agressie: 'ze slaat, beukt tegen de stenen tot ze korstmos bloeden'. Dit is uiteraard niet de manier om de klimaatcrisis op te lossen. Met andere woorden: je zou dit ecofeministische poëzie kunnen noemen, waarin de grenzen tussen het levende en het niet-levende, tussen het menselijke en het dierlijke opgeheven worden.
Maar intussen blijft er van alles op een onheilspellende manier bewegen in een universum dat op een slangenkuil lijkt en waarin identiteit niet vastligt. Het lijkt een pleidooi om afstand te doen van het beeld van de mens als superieur wezen. Want de ik-figuur neemt afstand van de vrouwelijke figuur, een soort avatar: 'Walg van dit trieste meisje, werp haar van me af als slangenvel'. Verder in de bundel in de 'Zeven meditaties voor volle maan' wordt het meisje een 'Gewonde koningin'. Dit is dus geen poëzie die oplossingen aanreikt, maar die signaleert in een bundel waarin strakkere lyriek en prozagedichten elkaar afwisselen.
Ook in Dominique De Groens vorige bundels Shop girl (2017), Sticky drama (2019) en offerlam (2020) ging het over verandering. Er is een verband tussen het lam dat centraal staat in haar vorige bundel en de slangen in haar nieuwe. Iedereen is volgens De Groen in onze samenleving wel op de een of andere manier een offerlam dat niet altijd mak is, zoals iedereen wel een soort slang is die tot iemand anders zou willen vervellen en die verschillende gedaantes aanneemt. Want de slangen zijn overal: 'in de data', 'in de snake emoji's', 'in je brein'.
Slangen biedt een indringend beeld van hoe het is om mens - en dan op de eerste plaats vrouw - te zijn in deze tijd, in poëzie waarin de betekenis vervelt.
het balanseer, 40 blz., 19,50 €.
Albert Hagenaars
Na haar verrassende poëziedebuut in 2017 is dit alweer de vierde bundel van Dominique De Groen. Opnieuw stelt zij zich verfrissend kritisch op. Speciaal de consumptiemaatschappij moet het ontgelden. Ze doet dit in een overtuigend concept waar ook de opmaak bij betrokken is, bijv. de gifgroene kleur van de omslag en de scheiding van gedichten met logoachtige afbeeldingen van kronkelende slangen. Haar zegging is zowel druk als, nog passender, fel. De teksten variëren van strofische verzen tot lappen proza zonder leestekens maar de leidtoon garandeert dat de binding intact blijft. Thematisch ontvouwt zich voor de lezer een spel van schijn en werkelijkheid. Geen wonder dat transformatie een grote rol speelt: ‘lege huls’, ‘spatten open’, ‘verpulverde resten’ en ‘herleiden tot nulpunt’. Opvallend is het veelvuldig gebruik, meestal ironisch bedoeld, van Engels: “Dit alles gaat vast ergens heen maar fucked if i know”. Haar omhaal van woorden zal sommige lezers vervoeren, andere juist afstoten. Een tussenweg zit er niet in. Hoe dan ook laat De Groen een volstrekt eigen stem horen en dat telt!
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.