Olive Kitteridge
Elizabeth Strout
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Atlas Contact, 2021 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : STRO |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Uitgeverij Atlas Contact, 2021 |
VOLWASSENEN : ROMANS : STRO |
Elma Drayer
ua/an/15 j
Vermoedelijk zal ik niet de enige zijn die moest wennen aan de parlandoachtige stijl van de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Strout (1956). Vermoedelijk zal ik evenmin de enige zijn die zich snel gewonnen gaf. Op lichtvoetige wijze zo veel weten te zeggen over het menselijk tekort — het is een benijdenswaardige gave.
In het onlangs verschenen Oh William! (die in de vertaling de nogal fletse titel Het verhaal van William meekreeg) keert Strout terug naar Lucy, hoofdpersoon in het prachtige Ik heet Lucy Barton en ook figurerend in de roman-in-verhalen Niets is onmogelijk. De drie boeken laten zich prima los lezen, maar ze verdienen het om ooit in één band terecht te komen, zo fraai grijpt alles in elkaar.
De inmiddels 64-jarige Lucy, geslaagd auteur in New York, sinds kort weduwe van haar tweede man, besluit eindelijk te schrijven over haar eerste echtgenoot, de gepensioneerde wetenschapper William. Bijna twintig jaar waren ze getrouwd. De tijd rond de scheiding was naargeestig, ook voor hun beide dochters, maar ze zijn sindsdien bevriend gebleven. Sterker, nu pas beseft ze dat William de enige is 'bij wie ik me ooit veilig heb gevoeld'.
Maar het leven krijgt ook hem te pakken. Als zijn derde vrouw hem plotseling verlaat, raakt hij totaal uit het lood, krijgt last van nachtelijke angstaanvallen. Als hij er niet veel later achter komt dat zijn moeder een brisant geheim met zich meenam in het graf, is zijn ontreddering compleet. Hij vraagt Lucy om samen met hem af te reizen naar Maine, waar hij wil uitzoeken wat er is gebeurd. Ze stemt toe.
Het verhaal van William is meer dan het verhaal van een huwelijk. De roman gaat vooral over de invloed van je kindertijd op wie je als volwassene bent. Lucy werd geboren in een extreem arm, kil, liefdeloos gezin in het Middenwesten, met de nek aangekeken door de rest van de plattelandsgemeenschap. Door haar mooie cijfers kan ze met een beurs studeren. Maar in de betere kringen waarin ze door haar huwelijk met William belandt, blijft ze 'die vage geur' bij zich dragen van het milieu waaruit ze komt — Amerika is in de Lucy-romans allesbehalve een idyllische meritocratie.
Zo heeft Williams moeder de gewoonte om haar steevast te introduceren met de woorden: 'Dit is Lucy. Lucy is helemaal met niets begonnen.' Over haar allereerste vakantie met William en haar schoonmoeder: 'Ik had géén idee — echt géén idee — wat ik moest doen; hoe de kamersleutel werkte, wat ik naar het zwembad aan moest, hoe ik bij het zwembad moest zitten (ik had nooit leren zwemmen). En alle anderen leken me zo wereldwijs, alle andere mensen wisten precies wat ze deden; lieve hemel, ik was doodsbenauwd! (...) Iemand stak een hand op en een serveerster met een paardenstaart, gekleed in een kort broekje, kwam de bestelling opnemen; hoe wist iedereen wat hij moest doen?' Ook later voelt ze zich, ondanks haar succes als schrijfster, 'op een heel fundamenteel niveau onzichtbaar'.
Minder opmerkelijk motief bij Strout is hoe wij elkaar ten diepste een raadsel blijven. Hoe prettig Lucy Williams gezelschap ook vindt, hem werkelijk doorgronden lukt haar niet. We kennen niemand, mijmert ze op zeker moment, niet eens onszelf. 'Behalve misschien een heel, heel klein beetje.' Dat Strout de lezer het idee geeft haar personages wél te begrijpen is de knappe paradox.
Elma Drayer
ua/an/08 j
Vermoedelijk zal ik niet de enige zijn die moest wennen aan de parlandoachtige stijl van de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Strout (1956). Vermoedelijk zal ik evenmin de enige zijn die zich snel gewonnen gaf. Op lichtvoetige wijze zo veel weten te zeggen over het menselijk tekort - het is een benijdenswaardige gave.
In haar onlangs verschenen roman Oh William! (die in de Nederlandse vertaling de nogal fletse titel Het verhaal van William meekreeg) keert Strout terug naar Lucy, hoofdpersoon in het prachtige Ik heet Lucy Barton en ook figurerend in de roman-in-verhalen Niets is onmogelijk. De drie boeken laten zich prima los lezen, maar ze verdienen het om ooit in één band terecht te komen, zo fraai grijpt alles in elkaar.
De inmiddels 64-jarige Lucy, geslaagd auteur in New York, sinds kort weduwe van haar tweede man, besluit eindelijk te schrijven over haar eerste echtgenoot, de gepensioneerde wetenschapper William. Bijna twintig jaar waren ze getrouwd. Natuurlijk, de tijd rond de scheiding was naargeestig, ook voor hun beide dochters, maar ze zijn sindsdien bevriend gebleven. Sterker, nu pas beseft ze dat William de enige is 'bij wie ik me ooit veilig heb gevoeld'.
Maar het leven krijgt ook hem te pakken. Als zijn derde vrouw hem plotseling verlaat, raakt hij totaal uit het lood, krijgt last van nachtelijke angstaanvallen. Als hij er niet veel later achter komt dat zijn moeder een brisant geheim met zich meenam in het graf, is zijn ontreddering compleet. Hij vraagt Lucy om samen met hem af te reizen naar Maine, waar hij wil uitzoeken wat er is gebeurd. Ze stemt vanzelfsprekend toe.
Het verhaal van William is meer dan het verhaal van een huwelijk. De roman gaat vooral over de invloed van je kindertijd op wie je als volwassene bent. Lucy werd geboren in een extreem arm, kil, liefdeloos gezin in het Middenwesten, met de nek aangekeken door de rest van de plattelandsgemeenschap. Door haar mooie cijfers (om aan de ellende te ontsnappen blijft ze elke dag zo lang mogelijk op school) kan ze met een beurs studeren. Maar in de betere kringen waarin ze door haar huwelijk met William belandt, blijft ze 'die vage geur' bij zich dragen van het milieu waaruit ze komt - Amerika is in de Lucy-romans allesbehalve een idyllische meritocratie.
Zo heeft Williams moeder de gewoonte om haar steevast te introduceren met de woorden: 'Dit is Lucy. Lucy is helemaal met niets begonnen.' Over haar allereerste vakantie met William en haar schoonmoeder: 'Ik had géén idee - echt géén idee - wat ik moest doen; hoe de kamersleutel werkte, wat ik naar het zwembad aan moest, hoe ik bij het zwembad moest zitten (ik had nooit leren zwemmen). En alle anderen leken me zo wereldwijs, alle andere mensen wisten precies wat ze deden; lieve hemel, ik was doodsbenauwd! (...) Iemand stak een hand op en een serveerster met een paardenstaart, gekleed in een kort broekje, kwam de bestelling opnemen; hoe wist iedereen wat hij moest doen?' Ook later voelt ze zich, ondanks haar succes als schrijfster, 'op een heel fundamenteel niveau onzichtbaar'.
Minder opmerkelijk motief bij Strout is hoe wij elkaar ten diepste een raadsel blijven. Hoe prettig Lucy Williams gezelschap ook vindt, hem werkelijk doorgronden lukt haar niet. We kennen niemand, mijmert ze op zeker moment, niet eens onszelf. 'Behalve misschien een heel, heel klein beetje.' Dat Strout de lezer het idee geeft haar personages wél te begrijpen is de knappe paradox.
****
Uit het Engels vertaald door Barbara de Lange. Atlas Contact; 205 pagina's; € 22,99.
M.D. Broersma
Lucy Barton is een vrouw van middelbare leeftijd. Ze rouwt om het overlijden van haar tweede man en heeft een ingewikkelde relatie met haar eerste man William. Ze heeft een zware jeugd in armoede gekend met getraumatiseerde ouders. Ook al is ze succesvol schrijfster en heeft ze een goede relatie met haar dochters, haar nare jeugd achtervolgt haar. Gelukkig heeft ze levenslust en doorzettingsvermogen. Ze ontsnapte aan haar beklemmende jeugd door een beurs aan de universiteit. Lucy heeft nog steeds een vriendschappelijke relatie met William. Het lijkt voor haar een soort brug naar de wereld buiten haar ouderlijk huis. Hun huwelijk was niet perfect en eindigde door ontrouw. Lucy reflecteert steeds beter op haar eigen gedrag en ziet ook dat William soms kinderlijk is en emotioneel nog niet zover. Toch maakte ze tijdens haar huwelijk door hem en haar schoonmoeder kennis met warmte en steun, maar ook cultuur, reizen en andere mooie nieuwe inzichten. Lucy steunt William als hij stuit op een familiegeheim. Prachtige roman over de dagelijkse invloed van het traumatische verleden van de hoofdpersoon, maar vooral over hoop, doorzettingsvermogen en overlevingskracht. Eerder verscheen ‘Ik heet Lucy Barton’*.
Jann Ruyters
em/ov/13 n
Verkeer je als personage ergens op een zijspoor in een roman van Elizabeth Strout dan kan je in een volgend boek alsnog in de schijnwerpers worden gezet. Dat gebeurde eerder met de stadsgenoten van Lucy Barton, de hoofdpersoon in Strouts Ik heet Lucy Barton, én vervolgens ook met die van haar eerdere (dankzij de tv-serie met Frances McDormand) bekendere antiheldin Olive Kitteridge. Zo bouwt Strout aan een bijzonder oeuvre, waarin romans verder uitwaaieren maar ook meer met elkaar vervlochten raken. In Het verhaal van William, de titel zegt het al, is het de beurt aan William, de eerste echtgenoot van Lucy Barton, die in Ik heet Lucy Barton wel voor hun twee dochtertjes zorgde, maar weigerde Lucy op te zoeken tijdens haar lange ziekbed omdat hij niet tegen ziekenhuizen kon. Lucy en William zijn al lang gescheiden maar goede vrienden gebleven als bijna-zeventiger William op een moment van crisis opnieuw een beroep op Lucy doet. Na de dood van zijn moeder stuit William op een geheim dat zijn leven en de relatie met zijn moeder, in een ander licht zet. Lucy en hij reizen samen naar Williams geboortestad voor onderzoek. Net als in Strouts eerdere romans zit de spanning niet in de plot, maar in de details, in de waarnemingen onderweg. Bijvoorbeeld in haar schets van de relatie tussen deze twee 'intieme vreemden', die ondanks hun scheiding lang geleden en hun nieuwe verbintenissen daarna, nog steeds (ook) als langgehuwden zijn, soms is er venijn, vaker zijn er flitsen van heimwee, liefde, en ontroering.
(Oh, William!) Vert. Barbara de Lange Atlas Contact; 203 blz. €22,99.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.