De kinderen van Calais
Lara Taveirne
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Prometheus, © 2021 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : TAVE |
Uitgeleend
|
Prometheus, © 2021 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : TAVE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Prometheus, © 2021 |
VOLWASSENEN : ROMANS : TAVE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Prometheus, © 2021 |
VOLWASSENEN : ROMANS : TAVE |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Prometheus, © 2021 |
VOLWASSENEN : ROMANS : TAVE |
Dirk Leyman
em/ec/04 d
Plastische taal, daar kan Lara Taveirne (°1983) amper aan weerstaan. De voormalige Debuutprijswinnares toonde ook in haar eerdere romans al een zwak voor meanderende zinnen en weelderige beelden. Daarbij liet ze niet na haar West-Vlaamse roots flink in de verf te zetten, zoals in het recente Kerkhofblommen (2018). Tegelijk kristalliseerden er zich toonaangevende thema's uit: de adolescentie en het verwarrende kantelpunt van meisje naar vrouw, vaak getekend door splijtend verlies.
Met Pluto geeft Taveirne een nieuwe draai aan dit leidmotief, in een roman waarin we het hoofdpersonage Antonia van timide dochter naar op hol slaande moeder zien verpoppen. De bonte wereld van een half hippiegezin wordt daarbij uitvoerig - en behoorlijk uitputtend - getekend. Opnieuw ligt er veel schrijnend drama en dood op de loer. Toch accentueert Taveirne ook de onvermurwbaarheid van sterke vrouwen.
In het eerste hoofdstuk glijden we de jaren tachtig binnen, waarvan Taveirne de geur en smaak in onze neusgaten en op onze tong deponeert. Antonia weet niet wie haar vader is, want haar moeder Marie-Josepha heeft 'een hart dat elke drie jaar vervelt als een slang'. Het volstond 'om te weten dat haar vader het herinneren niet waard' was. Haar (half)zussen Frederike, Lize en Jane zijn flamboyanter en soepeler in het sociale verkeer, terwijl Antonia liever 'onopvallend' is, 'in de kleur van een stoeptegel'. En liefde? Die had haar moeder slechts gevoeld voor 'twee van hun drie vaders'.
Detailrijk en met veel couleur locale evoceert Taveirne de school- en vroege adolescentiejaren van de opmerkzame Antonia én het gehannes in het rommelige maar warme gezin. En er is die machtige zomer wanneer ze naar het platteland trekken, waar hun moeder een schots en scheef dijkhuis tot schijnbaar idyllische plek bombardeert: Pluto.
Tot er diverse perspectiefwissels opdoemen en Loeki op de voorgrond treedt. Loeki is de dochter van Antonia en stuit tot haar verbazing op de geschriften van haar moeder, die op haar zevenendertigste op Kreta zelfmoord pleegde. 'Als gevallen knikkers zijn haar ogen over de woorden gestuiterd', luidt het in een wat ongelukkige zin. Loekie ontrafelt steeds meer geheimen over Antonia ('De leegte heeft altijd in haar gezeten'), haar eigen voorgeschiedenis die niet al te fraai is, én er is haar broer Rowan. Daar blijft het niet bij: dat Taveirne vooraan een (onvolledige) personagestamboom meegeeft, is beslist geen overbodige luxe.
In dit met hartenbloed geschreven boek stapelt Taveirne de verwikkelingen torenhoog op. Aan haar vertelenergie twijfelt niemand, maar te langdurig verwijlt ze bij weliswaar smakelijke akkefietjes of haalt ze door zijsprongen de stuwkracht uit haar verhaal weg. Er wordt herkauwd en bijgepoetst, herbelicht en geprakkezeerd.
Later neemt de met dikke stift aangezette dramatiek de overhand. Dit is schrijven als een onstelpbare oliebron, of beter: als een ontspoorde rivier die wel een stevige dam kan gebruiken. Heilzaam is de montere, averechtse humor die Taveirne sporadisch over die in gruzelementen vallende gezinnen drapeert. En de conclusie? Misschien dat 'liefde een grillig beest [is], dat je beter niet in huis kunt halen'.
Vera ter Beest
Verhaal dat per hoofdstuk van perspectief wisselt tussen dochter Loekie en, via dagboeken, haar moeder Antonia. Antonia’s moeder is een rusteloze mannenverslinder. Antonia’s twee halfzussen zien hun vader regelmatig en ze is daar best jaloers op. Zelf ziet ze haar vader nooit. Als tiener komt ze erachter dat haar vader niet de saaie man is die haar moeder haar voorhoudt. Hij is op jonge leeftijd gestorven. Antonia’s moeder koopt in een opwelling een dijkhuis dat ver buiten de bewoonde wereld ligt. Er is niets. Zij en haar halfzussen noemen het Pluto. Toch is de zomer die ze daar verblijven een van de mooiste voor Antonia. Na Antonia’s dood vindt haar dochter Loekie haar dagboeken en komt zo te weten dat Antonia is teruggegaan naar het dijkhuis, met peuter Loekie en baby Rowan. Ze is dan net verlaten door Youssef, haar grote liefde en de vader van Loekie en Rowan. Depressief en liefdesziek kwam ze er aan. Haar tweede verblijf op Pluto doet haar haar besluit wijzigen: ondanks haar verdriet kiest ze voor haar dochter en zoon. Een niet sentimenteel, prachtig intiem werk over hoe iemand met de dood en het leven om kan gaan. De beschrijving van het dijkhuis als representatie van menselijke emoties en de rol die het huisje speelt in het leren omgaan met gevoelens en ideeën is bijzonder.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.