Het pantser van de kreeft
Caroline Albertine Minor
Caroline Albertine Minor (Auteur), Lammie Post-Oostenbrink (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Das Mag Uitgevers, 2019 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : MINO |
Marnix Verplancke
i /un/19 j
Anso is negentien wanneer ze uit Denemarken vertrekt om in Australië au pair te worden. Ze zorgt er voor de twee kinderen van het gezin O’Brien, speelt allerlei gekke spelletjes met hen en wordt de belangrijkste persoon in hun leven. Tot ze zich twee dagen voor Kerstmis een dik touw aanschaft, op YouTube opzoekt hoe je een strop legt en zich ophangt aan een boom in de tuin. Voor Anso’s ouders slaat het nieuws in als een bom. Hoe ga je daarmee om? Ervaring heeft niemand daar echt mee, en wie ze toch heeft, kan onmogelijk vertellen hoe het moet. Rouwen moet je immers zelf doen. Dat de moeder van Anso een paar weken later een stapeltje brieven toegestuurd krijgt van een Australische vrouw die beweert dat het de amoureuze correspondentie is die haar man Archie en Anso voerden, maakt het allemaal nog een stuk moeilijker.
Vergeet Archie Pey , is een van de zeven korte verhalen uit de bundel Zegeningen van de Deense Caroline Albertine Minor. Het boek werd voor zowat alle belangrijke Deense literaire prijzen genomineerd en won er uiteindelijk twee. Zegeningen is dan ook een bijzonder knappe en ingenieus opgebouwde bundel. Niet alleen tonen de verhalen verschillende facetten van het rouwproces, Minor rijgt ze nog eens extra aan elkaar door nu en dan terug te keren naar het verhaal over Anso, bijvoorbeeld door het stapeltje brieven bij haar vriendin Franciska te laten belanden, waarna die er veertig pagina’s lang niet toe komt ze te lezen.
Net na het verschijnen deed Minor aan een journalist van de Deense krant Information de tragische aanleiding voor haar verhalenbundel uit de doeken: op een dag stonden er twee politieagenten aan haar deur die zeiden dat haar vriend, en de vader van haar drie jaar oude kind, door een auto geschept was en met zwaar hersenletsel in het ziekenhuis lag. Dat resulteerde in Tuin der droefenis , het pakkendste en indrukwekkendste verhaal uit de bundel. De jonge vrouw die er de hoofdrol in speelt, herkent haar vriend uiteindelijk niet meer en gaat mondjesmaat inzien dat er niets anders op zit dan met een gebroken hart afscheid nemen. ‘Op een bankje in Engehavenparken gaven we het gewoon op’, luidt de openingszin.
Hoe verleidelijk rouw en verdriet ook mogen zijn, Minors personages beseffen uiteindelijk dat ze er zich niet in kunnen blijven wentelen. Wie weg wil van de doden moet de levenden omarmen, leren ze, en dus trekken ze zich op aan vrienden en onbekenden die soms onwetende redders worden. Dat ondervindt Therese uit het titelverhaal, die niet in staat is om haar baby Aaron de borst te geven omdat ze te weinig melkproductie heeft. In Pernille vindt ze een vriendin die naast haar eigen kind ook Aaron kan zogen. Allemaal vinden ze zo iemand, behalve de vertelster uit het autobiografische Tuin der droefenis . Zij is nog niet klaar met rouwen en kan dus nog geen afscheid nemen. Allicht zal ze er eerst een verhalenbundel aan moeten wijden.
****
Das Mag (oorspronkelijke titel: Välsignelser), 248 blz., € 22,50.
Drs. A. van Dijk
Caroline Albertine Minor (1988) debuteerde in 2013 zeer succesvol met 'Pura vida' (niet in het Nederlands vertaald). 'Zegeningen' is de vertaling van haar tweede boek ‘Velsignelser’ en bevat zeven verhalen met hoofdpersonen die kampen met verdriet en wanhoop. Hoe gaan ze met hun twijfel om? De familie van een jong meisje dat zich in een vijgenboom in de tuin van haar Australische uitwisselingsfamilie verhangt. De vrouw die van Denemarken naar Zuid-Frankrijk is gereisd om bij haar terminaal zieke vader te zijn die daar woont met zijn tweede vrouw. De moeder en het zoontje die zijn verlaten door man en vader nadat hij hersenletsel heeft opgelopen en onherkenbaar is veranderd. De verhalen springen dwars door tijd en emoties. Zonder sentiment, met vleugjes humor, dringt Minor diep door in de machteloze, radeloze geest van haar hoofdpersonen. Ze maakt gevoelens herkenbaar met treffende beeldtaal en er gloort hoop in ontmoetingen met de dominee, de buurman of de geliefde van de vader; breekbare lichtpuntjes die helpen om het leven opnieuw op te pakken. Zegeningen die meetellen. Het lezen van deze verhalen vereist concentratie, veel staat tussen de regels. Voor de kritische lezer een uitdaging, maar ook treffend herkenbaar.
Laura Van Baars
us/ug/10 a
Franciska krijgt van haar moeder de brieven van Anne-Sophie (Anso), haar zonnige jeugdvriendin die als nanny in Australië zelfmoord pleegde. Franciska's moeder Solveig nam die brieven over van de moeder van Anso, Gedske. Gedske wil de brieven niet lezen, durft niet te weten waarom haar dochter zich zo ver van huis ophing aan een vijgenboom. Solveig biedt aan die last van Gedske op zich te nemen, maar geeft die op haar beurt weer door aan de studerende Franciska. Gaat Franciska het raadsel ontsluieren?
Het drama rond Anso behelst drie van de zeven verhalen in Caroline Albertine Minors (31) bundel 'Zegeningen'. De Deense won met deze bundel uit 2017 (dit jaar in het Nederlands vertaald) verschillende prijzen, en treedt in het najaar op bij het literatuurfestival Crossing Border.
In het verhaal 'Flügel des Lebens' laat Franciska de brieven ongeopend, ze is vooral bezig met haar Oostenrijkse huisgenoten, haar nieuwe vriendin Martine en haar eigen eenzaamheid. Tijdens een dinertje blijkt dat Franciska Anso's vader niet vertrouwt. Houdt hij verband met Anso's dood? Is dat misschien ook de reden dat Solveig aanbiedt Anso's brieven van Gedske over te nemen? Als zij ze leest, hoeft Gedske de nood van haar dochter niet te leren kennen. Het is een daad van grote vriendschap. En dat is ook het vertrouwen dat de rouwende moeder in Solveig stelt: ze kan het dan, goddank, aan haar overlaten om te oordelen over haar dochters zelfgekozen dood.
Alleen leest ook Solveig de brieven niet.
Het gaat Minor niet om het ontrafelen van een plot, of om de grote emoties bij cruciale levenservaringen, maar zij richt zich liever op kleine dingen die net buiten die tragedies om gebeuren. En dat werkt goed, omdat ieder verhaal vibreert op de emoties en spanningen die deze treurnissen teweegbrengen: de zelfmoord van een dochter, de dood van een minnaar, een jonge moeder die in de steek gelaten wordt en het overlijden van een vader die zijn dochter nooit heeft zien staan.
Op haar best is Minor in het verhaal 'Tuin der droefenis', over een jonge moeder wier man hersenletsel overhoudt aan een auto-ongeluk. Je moet het verhaal mistens twee keer lezen om het te begrijpen. Het is een technisch hoogstandje van deze veelbelovende schrijfster, die er in deze bundel op uit is om zoveel mogelijk aan de verbeelding van de lezer over te laten, en erin slaagt die verbeelding aan het werk te zetten.
Ondanks de uitzichtloze situaties waar haar vrouwelijke personages in terechtkomen, gloort er in elk verhaal wel ergens hoop. De hulp komt soms zomaar van buitenaf, lijkt Minor te willen zeggen. Je hoeft het niet altijd alleen te doen. Een kind, een dominee, een stiefmoeder, vriendin of nieuwe liefde kunnen onverwacht de uitweg bieden.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.