De waarheid over de zaak Harry Quebert
Joël Dicker
Joël Dicker (Auteur), Manik Sarkar (Vertaler)
2 exemplaren
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
2 items aanwezig |
De Bezige Bij, 2019 |
VERDIEPING 2 : DUIVELSHOEK : SPANNEND : DICK |
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Uitgeleend
|
De Bezige Bij, 2019 |
VOLWASSENEN : ROMANS : DICK |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
De Bezige Bij, 2019 |
VOLWASSENEN : ROMANS : DICK |
Margot Kennis
il/pr/09 a
De voorbije jaren viel er nochtans nauwelijks te ontkomen aan de hype rond de Zwitserse posterboy en bestsellerauteur. Zijn debuut, 'De waarheid over de zaak Harry Quebert', groeide uit tot een miljoenensucces en werd met literaire prijzen bekroond.
'De verdwijning van Stephanie Mailer' heeft veel gemeen met Dickers doorbraakroman. Opnieuw wordt gewroet in een oude moordzaak, en opnieuw betrekt Dicker de literaire wereld bij die uitgesponnen zoektocht. Ditmaal gaat het om een viervoudige moord in een voorstadje van New York, waarbij het voltallige gezin van de plaatselijke burgemeester en een jonge vrouw werden afgeknald. Twintig jaar later krijgt de rechercheur die de zaak oploste van een journaliste te horen dat hij destijds de verkeerde dader heeft aangeduid. Maar voor hij meer te weten komt, verdwijnt de journaliste in verdachte omstandigheden.
Eén van de kneepjes waarvoor Dicker bij zijn debuut werd geroemd, is het 'ingewikkelde, maar prachtige doolhof' dat hij bijeen schreef. Ook zijn nieuwe roman loopt, met meer dan 600 pagina's op de teller, over van de intriges, achtergrondverhalen en personages, maar op geen enkel moment klikken die mooi in elkaar. In het begin neemt Dicker nog de moeite om zijn verhaal met cliffhangers aan elkaar te weven, maar na een tijdje worden hoofdstukken bruusk afgekapt en later weer hernomen. Lui schrijverschap heet zoiets.
En daar maakt Dicker zich wel vaker schuldig aan. De achtergrondverhalen van zijn personages - zowat de helft van het boek - zijn om ter saaist en om ter voorspelbaarst. Op geen enkel moment weet Dicker van zijn personages echte mensen te maken, hun dramatische verleden ten spijt. Zijn twee speurders zijn daarvan nog het beste bewijs. De gescheiden agente die zich volledig op haar werk stort? Check. De toprechercheur die vlak voor zijn pensioen nog een moeilijke zaak voor de kiezen krijgt? Check. Eén personage, de literaire criticus Meta Ostrovski, neigt zelfs zó vervaarlijk naar de karikatuur dat het me bijna aan mijn roeping deed twijfelen.
Al even pijnlijk is de toon van het boek, die alle kanten uit stuitert. Dicker mikt duidelijk op een guitige tongue-in-cheekstijl, maar het resultaat leest eerder als een slechte deurenkomedie waarin af en toe een lijk uit de kast valt. Elders slaat de slinger dan weer volledig naar de andere kant door: personages worden verleid door de lokroep van het geld, of door hun eigen lage lusten. Kortom, het soort flinterdunne zedenlesjes waarvan boeketromans doorgaans bol staan.
Consequent is Dicker wel, want zijn schrijfstijl is al even belabberd. Sommige dialogen lijken zo uit een slechte politiereeks weggeplukt ('Maar wat deden ze daar?' 'Dat, mijn beste, is precies waar wij achter moeten komen.'), terwijl andere doen vermoeden dat Dicker als kind in een ketel met zaterdagavondfilms is gevallen ('Iedere dag, Derek. Iedere dag denk ik dat ze terugkomt. Iedere dag dat ik de voordeur opendoe, hoop ik dat ze er weer is.').
Het grootste manco van al is dat Joël Dicker met zijn nieuwste gewoon een slechte thriller heeft geschreven. De dooddoener waarmee thrillerfans graag schermen - 'Het leest zo lekker weg' - is niet eens van toepassing. Na 600 saaie pagina's boeit het al lang niet meer waarom Stephanie Mailer nu precies is verdwenen. Joël Dicker, de man die eindelijk literaire thrillers die naam waardig schrijft? Don't believe the hype.
Roderik Six
2/ei/01 m
Agent Jesse Rosenberg heeft pech. Net voor zijn pensioen – hij kan bogen op een geslaagde carrière, medailles incluis – komt onderzoeksjournaliste Stephanie Mailer roet in zijn taart strooien. Twintig jaar geleden loste Rosenberg een viervoudige moord op maar Mailer betwijfelt of hij wel de juiste dader gevat heeft. Niemand die veel aandacht besteedt aan een gesjeesde journaliste, tot ook zij verdwijnt. Rosenberg verzamelt zijn oude kompanen en heropent de zaak, zeer tegen de zin van de burgemeester – zijn stadje Orphea maakt zich op voor een groot theaterfestival en rondlopende moordenaars schrikken toeristen af.
De Zwitserse bestsellerauteur Joël Dicker betuigt in zijn nieuwe ‘roman’ meermaals zijn liefde voor het detectivegenre en hij doet dan ook zijn uiterste best om elk thrillercliché uit te hollen. Persoonsverwisselingen, corrupte politici, gecodeerde berichten, een ellenlange stoet aan verdachten die allemaal duistere geheimen meezeulen: Dicker toont dat hij bij wijze van research zeker vijf films van Jan Verheyen heeft bekeken.
Daarbij huldigt hij de gouden stelregel ‘show, don’t tell’. Het probleem: Dicker laat álles zien. Elke handeling wordt omstandig uitgelegd. Een sirene moet eerst uit het handschoenenkastje gehaald worden voor ze op het dak kan worden gezet, telefoontoetsen moet je indrukken voor je kunt bellen, auto’s gestart voor je aan de achtervolging kunt beginnen. En als Dicker niet duidelijk genoeg is, steekt de vertaler een overbodig handje toe. In een voetnoot acht hij het nodig om The Fourth of July te duiden. Mocht u het niet weten: dat is de nationale feestdag van de Verenigde Staten.
Dicker stapelt structureel de beginnersfouten op. Hij verhaspelt vertelperspectieven en snapt het concept cliffhanger niet – je geeft de clou niet in de volgende alinea weg, dan verwar je cliffhanger met witregel. Maar vooral zijn houterig taalgebruik tergt de lezersziel. De centrale zin hiernaast is tekenend voor Dickers stroefheid. Na vijfhonderd pagina’s taalverkrachting grijp je naar schuurpapier om je bezoedelde ogen weer rein te wrijven. Stoemelings ontdekt Dicker zelfs een nieuwe stijlfiguur, die van de onbedoelde contradictie: ‘Hij was afgevallen, zijn gezicht was gerimpeld, hij was ouder geworden, maar hij was weinig veranderd.’ Let ook op de mooie herhaling van ‘was’, als in Joël Dicker was ooit een veelbelovend talent.
De Bezige Bij (oorspronkelijke titel: La disparition de Stephanie Mailer), 636 blz., € 25.
Naar gegevens van Menno Gnodde
Als journaliste Stephanie Mailer zich in 2014 verdiept in het verslag van een slachtpartij in 1994, die de burgemeester van Orphea, een chic badplaatsje in de staat New York, zijn gezin en een trimster het leven kostte, ontdekt zij enkele missers. Al is door de dood van de 'dader' bij de achtervolging de zaak gesloten, de details waarop zij stuit verdienen nadere toetsing, zo meldt zij Jesse Rosenberg en Derek Scott, die indertijd het politieonderzoek leidden. De heropening van de zaak valt nagenoeg samen met de raadselachtige verdwijning van de journaliste. Wat broeit hier? Geënt op het format van 'De waarheid over de zaak Harry Quebert', zijn bekroonde roman uit 2012, graaft de auteur (Genève, 1985) ook nu in de politieke en sociale relaties, in literaire en theatrale ambities, in waarden en zingeving. Daartoe introduceert hij invoelend en overzichtelijk een dertigtal protagonisten die in het doolhofcircuit van het onderzoek, naast hun mogelijke betrokkenheid ook zicht bieden op heden en verleden. Een gelaagde pageturner van stilistische eenvoud is het resultaat.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.