Empire Falls
Richard Russo
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Signatuur, 2018 |
VERDIEPING 3 : DUIZENDZINNEN : ROMANS : RUSS |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Signatuur, 2018 |
VOLWASSENEN : ROMANS : RUSS |
L. Torn
Richard Russo (1949) behoort met John Irving tot de meest humoristische verhalenvertellers van Amerika. Voor zijn familieroman ‘Empire Falls’ kreeg hij de Pulitzer Prize (2002) en ook de opvolger ‘Brug der zuchten’ werd een bestseller. Genoeg reden voor de uitgever om ook de wat oudere titel ‘Straight Man’ (1997) in het Nederlands te vertalen. ‘De geluksvogel’ is een tragikomische campusroman over een docent Engels op een tweederangs universiteit die te maken krijgt met een serieuze midlifecrisis. Binnen een week krijgt Hank Devereaux op alle fronten de wind van voren. De machtsstrijd binnen de universiteit komt door zijn toedoen tot een gênante climax die het landelijke nieuws haalt. Vervolgens verdenkt Hank zijn vrouw ervan vreemd te gaan met een van zijn collega’s. Verder heeft hij vervelende prostaatklachten en krijgt ook nog de huwelijksellende van zijn dochter op zijn bord geschoven. Russo vergt het uiterste van Hanks bravoure, gevatheid en incasseringsvermogen, maar zorgt al doende voor een stroom van hilarische voorvallen en (zoals de lezers hem kennen) voor een feelgood finale.
Vrouwkje Tuinman
ua/an/12 j
'Werkelijk dankbare mensen maken geen lijstjes van dingen waarvoor ze dankbaar zijn, evenmin als gelukkige mensen lijstjes maken met de dingen die hen gelukkig maken. Gelukkige mensen zijn druk genoeg met gelukkig zijn.'
Deze stelling poneert Hank Devereaux, hoofdpersoon van 'De geluksvogel', tegen het eind van het boek. Dat overigens al uit 1997 is, en dus van ruim voor de huidige everyday mindfulness-trend, waarbij je iedere dag, liefst in een duur en gemarket journal ritueel enkele dingen opschrijft waar je dankbaar voor bent. Maar Hank sluit zich sowieso niet aan bij welke trend dan ook. Schrijven doet hij trouwens ook al niet, sinds die ene middelmatig succesvolle roman van decennia geleden.
Met de vraag of hij gelukkig is houdt hij zich het grootste gedeelte van het boek ook niet bezig. Daar heeft hij het inderdaad te druk voor. Er overkomt hem nogal wat in slechts een week tijd. Grote levenskwesties en pure slapstickproblemen dringen zich bij dozijnen aan hem op, en vragen allemaal tegelijk om zijn volle aandacht.
Richard Russo's romans draaien vaak om underachievers, een begrip dat zich niet helemaal laat vatten door de vertaling 'onderpresteerders'. Hij beschrijft mensen die in theorie meer succes hadden kunnen hebben dan ze nu beleven. Het gaat ze niet slecht, dat niet, maar toch kunnen ze zich niet altijd onttrekken aan het idee dat 'het', wat dat ook moge zijn, nog moet beginnen.
Zo ook Hank. Na die ene roman is hij nooit meer gaan schrijven, en nu is hij interim voorzitter van de vakgroep Engels aan een middelmatige universiteit. Een veel te kleine wereld, waarin iedereen in de loop van de tijd getuige is geweest op elkaars huwelijk en op elkaars partner, huis en baan aast. Hank is door zijn collega's in zijn leidinggevende rol benoemd juist omdat hij er totaal niet geschikt voor is. Daar meenden ze profijt van te hebben. Maar nu, tijdens een 'budgettaire danse macabre' waar ontslagen bij gaan vallen, is dat maar zeer de vraag.
In een achtbaan van slechts enkele dagen heeft Hank aanvaringen met onder meer familie, de wet, de dierenbescherming en zijn weigerachtige blaas. Hij verdenkt zijn vrouw van een affaire, zijn dochter trekt ineens weer bij hem in en hij wordt onderwerp van een mediarel. Tijdens al die evenementen is hij nergens veilig voor zijn collega's, die hem tot in zijn huis komen bepraten dan wel bedreigen. Onvermoeibaar vertellen ze hem hoe vermoeiend hij is. 'Je kunt er echt niks aan doen, hè? Dat gesar van je.'
En dan raakt hij ook nog zijn hond kwijt. Die heet Ockham en is genoemd naar Hanks 'al meer dan zes eeuwen dode geestelijk leider', Willem Ockham. Die van het scheermes, van de oproep alle ruis weg te nemen om zo bij de eenvoudigste uitleg van iedere situatie of probleem uit te komen. Het is een mooi streven, waar Hank te midden van zijn schermutselingen in het geheel niet toe komt.
Onbegrip tussen ouders en kinderen, de wens om het 'anders' te doen dan de generatie voor je, is een belangrijk thema in 'De geluksvogel'. Hank heeft naar eigen zeggen 'de meeste dingen die hij had willen vermijden' van zijn vader geërfd, behalve dan diens succes als schrijver. Het resultaat: een totaal gebrek aan communicatie. Op zijn beurt begrijpt Hank weinig van zijn totaal niet academisch aangelegde dochter. Dat juist deze personages, net als Hanks moeder, niet helemaal uit de verf komen, klopt wellicht dus ook wel: Hank kán ze niet zien voor wie ze zijn. Maar het maakt ook dat je wat minder snel door 'De geluksvogel' gegrepen wordt dan door Russo's 'Niemands gek' en 'Allemans gek', met hun werkelijk onvergetelijke hoofd- en bijfiguren.
Evengoed is 'De geluksvogel' weer een vaak hilarisch doorleesboek, en is het bewonderenswaardig hoe Russo het slot volledig bij het karakter van Hank laat aansluiten. Als 'onderpresteerder', die zich zijn leven voor een groot deel maar laat overkomen, beleeft hij weliswaar een katharsis, maar toch echt maar een milde, ik zou haast zeggen middelmatige. En dat laat hem eigenlijk best dankbaar achter. Misschien zelfs gelukkig.
oordeel
Een vaak hilarisch doorlees-boek, met mooi milde catharsis.
Vert. Kees Mollema. Signatuur; 477 blz. € 25,99.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.