Na een jarenlang verblijf in Parijs keert de grootgrondbezitster Ljoebow Ranjewskaja met dochter Anja naar haar landgoed in Rusland terug. Ze heeft in het buitenland haar geld verbrast, terwijl in haar afwezigheid ook haar landgoed in verre staat van verval is geraakt. Er zijn enorme schulden en de zaak is bijna bankroet. De zakenman Lopachin confroteert haar al direct bij binnenkomst met de enige mogelijkheid die haar in deze penibele situatie nog rest: de grond verpachten en er zomerhuisjes op zetten. Hierdoor kan het landgoed in familiehanden blijven. Gebeurt dit niet, dan zal alles, inclusief de kersentuin, moeten worden geveild. Ondanks herhaalde waarschuwingen van Lopachin lijken Ljoebow en haar broer Gajew het naderde onheil niet werkelijk onder ogen te willen zien. Tenminste, ze ondernemen geen enkele werkelijke actie om het tegen te gaan. Er wordt niets gedaan, alleen maar gepraat. Zo nadert met rasse schreden de dag van de veiling. Op hetzelfde moment vindt er een feest op het landgoed plaats. Gespannen wacht de naïeve Ljoebow op het belangrijk nieuws, totdat Lopachin verschijnt met in zijn kielzog de gebroken Gajew. Het landgoed is verkocht en hij, Lopachin, zoon van een arbeider die nog op het landgoed werkte, is de nieuwe eigenaar geworden. Ljoebow stort in. Op de dag van het vertrek van de oude bewoners vallen broer en zus elkaar nog éénmaal in de armen in de vroegere kinderkamer van Ljoebow. Vervuld van weemoed treuren ze een kort moment om het verlies van hun landgoed met de kersentuin, daar waar zij het grootste deel van hun leven doorbrachten. Nauwelijks zijn ze de deur uit of buiten weerklinken bijlslagen: de eerste bomen in de kersentuin worden al geveld. De oude, zieke knecht Firs, als enige achtergebleven ("Mij hebben ze vergeten"), sterft in de lege kamer. (cop. NCA)
