Biecht van een kardinaal
Olivier Le Gendre
Olivier Le Gendre (Auteur), Dimitri De Maesschalck (Vertaler)
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Davidsfonds, 2012 |
VOLWASSENEN : NON FICTIE : 241 GEND |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Davidsfonds, 2012 |
MAGAZIJN : NON-FICTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : 241 GEND |
15/04/2013
In 2010 kwam Biecht van een kardinaal uit in Nederlandse vertaling. Het betrof de weerslag van gesprekken tussen Olivier Le Gendre en ‘een’ kardinaal. De zorgvuldig bewaarde identiteit van deze laatste bleek alvast een ideale trigger te zijn, maar mislukte in zekere zin omdat veel mensen ook na lectuur van het boek voornamelijk over deze trigger bleven spreken. Dat stelde de inhoud van het boek onterecht in de schaduw. Eveneens in 2010 traden Le Gendre en ‘zijn’ kardinaal opnieuw in contact met het oog op een vervolgboek. ‘In contact’ is wel het juiste woord, aangezien de gesprekken verlopen via verschillende kanalen: skype, e-mail, gesprek en aantekeningen. De trigger is gebleven, het risico dat die opnieuw zijn doel voorbijschiet, is kleiner. Vandaag ligt de Nederlandse vertaling voor, die beter is dan de vertaling van het ‘eerste deel’, al blijven er woorden slecht vertaald (‘diocese’ in plaats van ‘bisdom’ bijvoorbeeld).
Le Gendre neemt de draad op van de vorige gesprekken door de lezer in te wijden in het verschil tussen ‘de kerk van Constantijn’ en ‘de kerk van Poo’. Waar met de eerste omschrijving op het machtige instituut en zijn dito stijl wordt gedoeld, betreft de tweede omschrijving de kerk ‘wier belangrijkste zorg het is de tederheid van God te incarneren’. Poo is de naam van een patiënt naar wie de kardinaal in het verleden Le Gendre had meegenomen om te tonen dat nabijheid aan een sterfbed belangrijker is dan abstracte theorieën en machtsprincipes. Precies dat onderscheid komt herhaaldelijk terug in het boek, waarbij beide gesprekspartners radicaal inzetten op ‘het principe van Poo’. De gesprekken zelf verlopen blijkbaar vlot en worden aangenaam weergegeven, al valt het vooral in het eerste deel van het boek op dat Le Gendre erop gebrand is zelf zijn mening te geven. Het feit dat hij te pas en te onpas ‘zijn’ kardinaal onderbreekt, kan storen. Men kan zelfs in een boek niet meer rustig helemaal uitspreken… Anderzijds houdt die stijl er de dynamiek in. Bovendien gaat Le Gendre geen heikel thema uit de weg, blijkt hij bijzonder goed geïnformeerd te zijn over het Vaticaanse huishouden en laat hij zijn gesprekspartner niet toe er met een vaag antwoord af te komen. Vooral in de eerste helft van het boek komt die stijl van pas, waar verschillende schandalen en zwarte kanten van de kerk ter sprake komen: seksueel misbruik in de kerk, het (te) snel opheffen van de excommunicatie van integristische bisschoppen, de bescherming van de Legionairs van Christus door paus Johannes-Paulus II, de machtszin en bureaucratie in de schoot van de curie enz. Terwijl de lezer zowel sombere gedachten krijgt bij de gang van zaken aan de top van de wereldkerk als waardering voor de wijsheid en durf van de kardinaal in zijn opinie daarover, kent het boek een gelukkig kantelmoment. Precies in de helft van het boek gaat het immers naar de diepte. Ook al blijven structuren en structurele mechanismen op de achtergrond van belang, het is de spiritualiteit van het christendom en de belangen van de ‘gewone mensen’ die op de voorgrond treden. De lezer krijgt er heel wat wijsheid mee. Zo was ik zelf getroffen over wat er gezegd wordt omtrent armoede: zoals Jezus geen steen had om zijn hoofd op te leggen en er was voor de armen, die op hem hun hoop stelden op grond van wat hij zei en deed, zo moet de kerk arm zijn en zich dienstbaar opstellen ten voordele van de armen. Anders gezegd: enkel (geestelijke) armoede kan armen en de kerk redden, want armoede betreft het vermogen om te verlangen, naar iets uit te zien, perspectief te verwachten van elders, zingeving. Dat is ‘de kerk van Poo’. Om tot die kerk te komen, levert het boek interessante inzichten aan en roept het op tot hervorming waar nodig. Veel zaken die ter sprake komen en bepleit worden, zijn overigens niet nieuw, al worden ze vandaag breder gedragen (regionale concilies, een kerk ‘van onderop’, meer aandacht voor ‘de kleine luiden’ in plaats van voor de kerkleiders enz.).
Het lijdt geen twijfel dat de uitgeverij het verkoopsucces van Biecht van een kardinaal graag herhaald zou zien. Precies daarom valt het te betreuren dat het Davidsfonds niet meer moeite heeft gedaan om de lezer enig esthetisch comfort te geven. Zo is er geen blanco blad vooraan en achteraan (de laatste bladzijde is hier werkelijk de laatste beschreven bladzijde van het boek), begrijp ik niet waarom de pagina met het colofon een paginanummer heeft, is er geen inhoudstafel ondanks de onderverdeling in delen en hoofdstukken, beginnen hoofdstukken aan de linkerzijde en zijn de bladzijden 113-114 en 197-198 onbedrukt (met paginanummer op p. 113). En bij pagina 20 (het kan toeval zijn geweest) kwam de rug van mijn exemplaar plots los. Los van deze laatste opmerking: een inhoudelijk sterk boek is gebaat met een goede en verzorgde vormgeving, ook al is het ‘maar’ een paperback.
Ik hoop dat De kardinaal hoopt veel lezers — ook kerkleiders — mag aantrekken, omdat er een boodschap van hoop in wordt vertolkt waar de rooms-katholieke kerk nood aan heeft. Of er nu een ‘echte’ kardinaal aan te pas is gekomen of niet, het doet er niet toe. Voor mij zit de trigger in de boodschap van hoop, die naar de kern gaat: een kerk van mensen, voor mensen, vooral voor alle mensen, via de solidariteit die geworteld is in een authentieke spiritualiteit. [Jürgen Mettepenningen]
Redactie Vlabin-VBC
Het vervolg op 'Biecht van een kardinaal'* dat de auteur in 2010 publiceerde. Opnieuw lezen we een verslag van de gesprekken tussen de auteur en 'een kardinaal'. De auteur legt het verschil uit tussen 'de kerk van Constantijn' en 'de kerk van Poo', de kerk als machtig instituut tegenover de tederheid van God. Beide gesprekspartners trekken radicaal de kaart van de tederheid van God. De gesprekken worden vlot en aangenaam weergegeven, al valt op dat de auteur erg graag zijn eigen mening wil geven. Dat hij de kardinaal vaak onderbreekt, is soms storend. Toch zorgt het ook voor de nodige dynamiek in het boek. In de eerste helft ligt de nadruk op de schandalen binnen de Rooms-Katholieke Kerk. Gelukkig blijft het daar niet bij. Het boek krijgt diepgang. De spiritualiteit van het christendom treedt op de voorgrond. Hier krijgt de lezer veel wijsheid mee. Het boek brengt ons nieuwe inzichten en roept op tot hervorming waar nodig. Dit inhoudelijk waardevolle boek had een betere vormgeving verdiend. De lay-out is rommelig, een inhoudstafel ontbreekt. Toch verdient het, alleen al door zijn boodschap van hoop, veel lezers. Met voetnoten.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.