De zoektocht van Gwyn
Jenny Nimmo
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Ploegsma, 2003 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : NIMM |
31/12/2004
Recensenten van jeugdliteratuur worden er soms kribbig van dat jeugdboeken tegenwoordig gemeten worden aan dat ene grote succes: Harry Potter. Het is echter vrij moeilijk om Charlie Gruzelbeen in het holst van de nacht van Jenny Nimmo te bespreken zonder te verwijzen naar de tovenaarsjongen met het brilletje.
Jenny Nimmo doet weinig om haar schatplicht aan J.K. Rowling te verbergen. Het begint al bij de cover: hoewel Charlie Gruzelbeen nog net geen rond brilletje draagt, lijken zijn gezichtstrekken, kapsel en kleren wel erg sterk op die van Harry Potter. De twee jongens zijn bij het begin van de reeks een jaar of twaalf, en op school dragen ze allebei een cape. De lantaarnpalen op de achtergrond van de coverprent doen denken aan de beginscène van Harry Potter en de Steen der Wijzen, waar Perkamentus de verlichting van de Ligusterlaan uitdooft en weer aansteekt. In Charlie Gruzelbeen in het holst van de nacht is er een personage met een gelijkaardig talent: oom Pontus laat alle elektrische lampen harder gloeien wanneer hij opgewonden is. In het Engels is er nog een verdere parallel met Potter: Charlie Gruzelbeen heet daar Charlie Bone, en die a-ie-o klank vind je ook in de naam van Harry Potter.
Als je het verhaal wil samenvatten, vallen de parallellen met Potter nog sterker op. Charlie is een halve weesjongen, die samen met zijn moeder en grootmoeder bij de familie van zijn vader inwoont, de familie Gruzelbeen. Charlies moeder is financieel afhankelijk van de gemene Gruzelbeens, en dus moet Charlie hun pesterijen verdragen. Het wordt pas menens wanneer Charlie op een dag stemmen hoort terwijl hij naar een foto kijkt. Dit is de eerste keer dat zijn talent zich manifesteert, want alle Gruzelbeens zijn 'begiftigd' met een speciale eigenschap. De Gruzelbeens vreesden lange tijd dat Charlie een gewone sterveling zou zijn, omdat zijn moeder niet begiftigd is, maar zodra het tegendeel bewezen is, wordt Charlie naar een speciale kostschool gestuurd, de Gramberg Academie. Net zoals Zweinstein ingedeeld is in verschillende afdelingen, bestaat Gramberg uit drie groepen leerlingen: muziek, kunst en theater. Charlie zit in de afdeling muziek. Hij ontdekt via een sprekende foto dat op Gramberg een meisje zit dat als kind ontvoerd werd, en beschouwt het als zijn taak om het kind met haar tante herenigen.
Het is niet helemaal duidelijk waarom de leerlingen op Gramberg capes moeten dragen, want het is niet alleen een toverschool, ook gewone kinderen volgen er les. Er zijn nog andere inconsistenties in het kostschoolverhaal: soms krijg je het gevoel dat Jenny Nimmo teveel wil aanleunen bij het patroon van Rowling, en dat ze daardoor de logica van haar eigen verhaal wat uit het oog verliest. Dat gevoel is het sterkst bij de beschrijving van de leerkrachten, die in de Potterboeken zo'n belangrijke rol spelen. Bij Jenny Nimmo worden zij enkel aan het begin en op het einde vermeld, zonder dat de lezer ooit nader kennis maakt met deze personages. Ook de finale van dit eerste boek -- een ruïnespel dat sterk doet denken aan de doolhof in Harry Potter en de vuurbeker -- lijkt snel geschreven en laat de lezer wat op zijn honger.
Ondanks deze schoonheidsfoutjes vind ik Charlie Gruzelbeen in het holst van de nacht één van de beste Potter afgeleiden van dit moment. Het is een vlot geschreven verhaal, dat voortdurend intrigeert, ook al is de climax minder spectaculair dan verwacht. De beschrijvingen van de vele excentrieke personages zijn humoristisch en overtuigend, en ook Charlies speciale gave om naar foto's te luisteren is een originele vondst die voor spannende en grappige momenten zorgt. Op verschillende vlakken is Charlie Gruzelbeen bovendien nog griezeliger dan Harry Potter. Dat komt in de eerste plaats doordat de verschillende werelden bij Nimmo veel minder afgelijnd zijn. In Potter is het steeds duidelijk wanneer een nieuw schooljaar begint, zodat thuis en school duidelijk gescheiden zijn in tijd en plaats. Dat is bij Charlie Gruzelbeen niet het geval: hij komt in het weekend gewoon naar huis, en personages uit Gramberg duiken regelmatig in zijn thuisomgeving op (en omgekeerd). Schijnbaar veilige plaatsen blijken plots heel gevaarlijk te zijn. In één van de griezeligste scènes van het boek krijgt Charlies beste vriendje Benjamin een oppas in huis -- iemand die het niet goed met hem voorheeft, zo blijkt later. Hoewel alles goed afloopt, voel je de machteloosheid van Benjamin die 's nachts tevergeefs naar Charlie probeert te bellen, tot hij betrapt wordt door de oppermachtige, kwaadaardige oppas die boven hem uittoornt. Ook Gramberg is een stuk minder veilig dan Zweinstein -- er ontbreekt immers een goedaardige figuur met autoriteit (zoals Perkamentus) die er op voorhand borg voor staat dat alles goed zal aflopen. In dit eerste boek is het nog niet duidelijk of de directeur van de school aan de goede of de slechte kant staat, zijn familienaam doet alvast het tweede vermoeden. Dat heeft ook gevolgen voor het dagelijkse leven op school: Charlie krijgt geen copieuze tovermaaltijden te verwerken zoals Harry, zijn slaapzaal is een stuk minder luxueus, en hij krijgt regelmatig straf.
Het is alvast uitkijken naar het volgende deel van Charlie Gruzelbeen om te kijken of Jenny Nimmo haar goed gedoseerde gebruik van spanning en griezel verder kan uitwerken, en of ze de kleine inconsistenties uit dit eerste deel kan wegwerken. In het Engels zijn er op twee jaar tijd al vier boeken uit de overkoepelende reeks verschenen (de algemene titel is daar 'Children of the Red King'), ongetwijfeld zal de Nederlandse markt snel volgen. [Vanessa Joosen]
Andrea Oostdijk
In Charlie's gewone leven gebeurt plotseling iets vreemds: hij kan foto’s horen praten. Hij blijkt ‘begiftigd’ te zijn en wordt door zijn vreselijke tantes naar de Gramberg Academie gestuurd, een kostschool voor kinderen met speciale gaven. Kinderboek dat inspeelt op de rage voor ‘Harry Potter-achtige’ toververhalen. Sommige zaken komen opvallend overeen met de boeken van J.K. Rowling, zoals de setting (een school vol geheimen en bijzondere leerlingen), de onaangename familieleden en Charlie's warrige haardos. De uitwerking van het verhaal is in vergelijking magertjes. De personages worden summier beschreven en komen hierdoor niet tot leven. Van Charlie's medeleerling Olivia weten we bijvoorbeeld nauwelijks meer dan dat ze op hoge hakken loopt. Ook is het plot wel ingewikkeld, maar niet ingenieus: gebeurtenissen en onthullingen komen vaak uit de lucht vallen en de mogelijkheden die ze bieden worden niet optimaal uitgebuit. Verder is de auteur erg zuinig met details die een verhaal juist sfeer en eigenheid kunnen geven. Eerste deel van een reeks voor kinderen vanaf ca. 10 jaar.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.