The giver : bewaker van herinneringen
Lois Lowry
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Aanwezig |
Lannoo, 2012 |
YOUNG ADULT : VAND |
1 exemplaar
Beschikbaarheid | Uitgave | Plaats in de bib |
---|---|---|
Magazijn |
Lannoo, 2012 |
MAGAZIJN : SCHOOLCOLLECTIE : ENKEL NA MAGAZIJNRESERVATIE : VAND |
15/08/2012
De vijftienjarige Birdie (Beatrice Munday) is een in zichzelf gekeerde tiener. Ze worstelt nog steeds met de dood van haar vader, die vijf jaar eerder vermoord werd in de gevangenis, en heeft het gevoel dat ze dit verdriet bij niemand kwijt kan. Het enige familielid met wie ze contact heeft is haar jeugdige en wat egocentrische moeder Felicity, en op school heeft ze niet veel vrienden, enkel Cassius. Maar die is tot over zijn oren verliefd op haar en daardoor niet altijd even objectief. Na de dood van haar opa verschijnen er nog twee figuren in Birdies leven: haar tante Alice, een zelfvoldane en manipulatieve zakenvrouw, en Grinter, de op geld beluste familieadvocaat en vriend van Felicity. Aangezien geen van beide raad weet met tieners, zijn zij evenmin een geschikte gesprekspartner. En dus slikt Birdie haar tranen in en verschuilt zich achter een haargordijn. Alleen de lezer is getuige van haar stille verdriet.
De oorzaak van haar stilzwijgen ligt echter niet alleen bij de ander. Dat Birdie angst heeft om te praten is al duidelijk vanaf de openingsscène, waarin ze peentjes zweet omdat ze een spreekbeurt moet houden. Maar ook in conversaties komt ze niet uit haar woorden. Felicity, Cassius, Alice, Grinter, de schooldirecteur en haar psychiater: Birdie durft ze geen van allen eens goed de waarheid te zeggen. En daardoor interpreteren ze haar wensen verkeerd. Iedereen heeft het beste met haar voor, maar hun plannen stroken niet met wat zij zelf voor ogen heeft. Birdie wil niet naar de kindertherapeut en heeft zeker geen zin om naar Londen of Spanje te verhuizen. Maar wat wil ze dan wel? Dat blijft ook voor de lezer een raadsel.
Birdie wordt verteld vanuit een groot aantal vertelstandpunten. Enerzijds maakt dat het boek interessant, omdat het aantoont hoe moeizaam de communicatie tussen volwassenen en pubers soms kan verlopen. Anderzijds stoort de veelheid aan perspectieven, omdat de lezer zo een berg informatie te verwerken krijgt die lang niet altijd bijdraagt aan het verhaal. Zelfs de hitsige buurman Nicky krijgt een eigen visie, terwijl zijn personage compleet losstaat van het verdere verhaal en dus perfect had kunnen worden weggelaten.
Het merendeel van de pagina’s gaat op aan gebabbel en gepeins, dat al gauw gaat tegenstaan doordat de personages steeds in herhaling vallen. Echt spannend wordt het boek pas tegen het eind, wanneer het huis waar de hoofdpersonen zich op dat moment bevinden instort als gevolg van een natuurramp. Vreemd genoeg wordt juist deze gebeurtenis afgeraffeld. Birdie, die samen met Cassius wist te ontkomen, lijkt nauwelijks te treuren om de achtergebleven anderen. Integendeel: ze heeft ineens haar tong gevonden en maakt toekomstplannen. Een meisje dat jarenlang rouwt om haar gestorven vader, maar slechts een traan laat bij het ongeluk van haar moeder? En na haar moeders dood ineens het verdriet om haar vader verwerkt heeft? Ronduit ongeloofwaardig.
Laure Van den Broeck maakt een hoop woorden vuil aan triviale zaken, zonder echt door te dringen tot de kern van het verhaal. Waar Birdie moet leren spreken, daar moet haar geestelijke moeder misschien leren om af en toe de stilte voor zichzelf laten spreken. [Kyra Fastenau]
Silvester van der Pol
De 15-jarige Beatrice Munday (roepnaam Birdie) worstelt met het verdriet over haar vijf jaar eerder overleden vader. Haar moeder echter lijkt meer met zichzelf en haar eigen toekomst bezig te zijn dan met Birdie, die niet wil dat de herinnering aan haar vader zomaar verdwijnt. Ze is vooral stil en introvert, ook in de hechte vriendschap met schoolgenoot Cassius, die heimelijk verliefd op haar is. Het overlijden van Birdies grootvader is het startschot voor een reeks ontwikkelingen die in toenemende mate bizarre trekken krijgt en lijkt te eindigen in een ramp. Birdie ontpopt zich steeds meer als een eigenzinnige en wilskrachtige persoon die tegen de verdrukking in haar eigen plan trekt. Het verhaal heeft een half open, maar bevredigend einde. Door de subtiele karaktertekeningen en uitwaaierende gedachtegangen die in rijke taal zijn beschreven, komen de personen goed uit de verf. Dat geldt ook voor de levensechte situaties, waardoor de toevalligheden in het verhaal ruimschoots worden gecompenseerd. Met wisselend perspectief, wat spanning verhogend werkt. Eerder verscheen van deze schrijfster 'De 17de zomer van Maurice Hamster'*. Goed geschreven verhaal met psychologische ondertoon. Vanaf ca. 15 jaar.
Magali Haesendonck
ua/an/22 j
Na haar debuutroman 'De 17e zomer van Maurice Hamster' waren de verwachtingen hoog gespannen. Zou dit boek de Boekenwelpwinnaar kunnen evenaren?
Birdie is een vijftienjarig meisje dat zoals veel tieners worstelt met zichzelf, maar ook nog steeds met de dood van haar vader, die stierf toen ze tien jaar oud was. Ze woont samen met haar moeder Felicity, die zich weinig om haar bekommert en een soort vriendschapsrelatie nastreeft met haar tienerdochter in plaats van een echte moederrrol.
Felicity wordt echter geconfronteerd met de dood van haar vader en plots komen er heel wat gevoelens op die ze eerder niet vermoedde. Ondertussen lijkt ook Birdie’s leven niet meer over rozen te gaan. Haar beste vriend Cassius is tot over zijn oren verliefd op haar en ze wordt een speelbal tussen de volwassenen in haar familie als de erfenis van haar grootvader betwist wordt.
Het beeld op de cover van Sabien Clement beantwoordt heel sterk aan het beeld van de verlegen Birdie dat je krijgt doorheen de roman. De tiener verstopt zich elke dag op school en strijkt, zoals haar naam doet vermoeden, als een vogeltje neer op de vele vensterbanken die het gebouw rijk is.
Birdie, eigenlijk Beatrice Munday, ontdekt gaandeweg dat wat ze al heel haar leven vermoedde, klopt: iedereen is alleen. Eenzaamheid zit op een bijzondere manier verweven in het verhaal dat Laure van den Broeck via de vele perspectiefwisselingen ontvouwt. De auteur slaagt erin om je als lezer geprikkeld te houden, ondanks het feit dat er niet bepaald veel actie in het verhaal zit. Ook de broeierige, soms vijandige ondertoon die in de onderlinge relaties vaak naar boven borrelt, zorgt voor ‘sensatie’, zij het van een heel andere orde.
Het antwoord op de vraag bij het begin van deze recensie is ‘ja’ en dat zelfs zonder ‘maar’. Laure van den Broeck heeft ongetwijfeld een boeiende carrière in het verschiet.
Laat hieronder weten op welk e-mailadres je een bericht wil krijgen als dit item beschikbaar is. Dit is geen reservering. Je krijgt geen voorrang om dit item te lenen.
Je gaat akkoord dat we je een mail sturen om je aanvraag te bevestigen en je te verwittigen wanneer jouw artikel binnen is. Deze mails zijn eenmalig. Je kan je toestemming op elk moment intrekken via de link in de bevestigingsmail.